اين است كه براى هلاك و سركوبى آنها بعضى از گناهانشان كافى است.

3- منظور اين است كه آنها چون تمرد امر خدا كرده‌اند، خداوند مى‌خواهد قسمتى از كيفر آنها را در همين دنيا قرار دهد، زيرا كيفر دنيوى در مقابل همه گناهان نيست ولى كيفر آخرت، براى همه گناهان است.

حسن گويد: اين كيفر همان اخراج يهوديان بنى النضير از مدينه است. آنها بخاطر اينكه كافر شدند و كتمان حق كردند، بكيفر جلاى وطن، مبتلا شدند و بقولى منظور يهود بنى قريظه است كه بر اثر پيمان شكنى در جنگ خندق، بكيفر قتل گرفتار شدند.

(وَ إِنَّ كَثِيراً مِنَ النَّاسِ لَفاسِقُونَ‌): در اينجا خداوند پيامبر را تسلى مى‌دهد به اينكه از اقرار نكردن آنان به نبوتش ناراحت نشود، زيرا اهل ايمان كم و اهل فسق بسيارند، بنا بر اين سزاوار نيست كه رفتار آنان بر حضرتش دشوار و گران آيد.

آن گاه بمنظور انكار رفتار آنان مى‌فرمايد:

-( أَ فَحُكْمَ الْجاهِلِيَّةِ يَبْغُونَ‌): مجاهد گويد: منظور يهوديان است. جبايى نيز همين معنى را اختيار كرده، گويد: روش آنها جاهلانه بود، زيرا هر گاه ضعيف و مستمندى خطا ميكرد، او را بكيفر مى‌رسانيدند و هر گاه يكى از اعيان و اشراف، مرتكب خطايى مى‌شد، از كيفرش خوددارى مى‌كردند، از اينرو به آنان گفته شد: آيا شما حكم جاهليت- يعنى بت پرستان- را طلب مى‌كنيد، در حالى كه شما پيروان كتاب آسمانى هستيد؟! و بقولى: منظور هر كسى است كه دنبال حكم غير خدا را بگيرد، زيرا او با اينكارش، حكم جاهليت را طلب كرده است. در خوارى و فرومايگى او همين بس كه حكمى را طلب كند كه از روى جهل است نه علم!( وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ حُكْماً لِقَوْمٍ يُوقِنُونَ‌): پيش مردمى كه اهل يقين و ايمان هستند، حكم احدى بهتر از حكم خدا نيست. جبايى گويد «لام» به معناى «عند» است. در صورتى كه معنى بهم باشد و اشتباهى در ميان نباشد، آمدن «لام» به معناى «عند» ضررى ندارد. هر گاه گفته شود: «الحكم لهم» بخاطر اين است كه آنها حكم را مى‌پسندند و هر گاه گفته شود: «الحكم عندهم» به خاطر اين است كه به صحت آن علم دارند.