سعيد بن جبير، ابو عبيده و ابن جريج گويد: يعنى قرآن كريم براى كتابهاى پيشين امانتدار است. ابن جريج اضافه مى‌كند كه: امانتدارى قرآن به اين معنى است كه مطالب آن كتابها اگر موافق قرآن است بايد قبول و اگر مخالف است بايد رد كرد.

حسن و ابو عبيده گويند: يعنى قرآن حافظ و مراقب كتابهاى پيشين است.[1] گويند: اين آيه دلالت دارد بر اينكه: آنچه خداوند حكايت كرد كه در تورات، بر ايشان واجب كرده بود، بايد به آن عمل كنيم زيرا قرآن را تصديق كننده و گواه آن قرار داده است.

(فَاحْكُمْ بَيْنَهُمْ بِما أَنْزَلَ اللَّهُ‌): در ميان يهود، درباره رجم زنا كاران، بر طبق قرآن حكم كن. اين معنى از ابن عباس است. گويد: هر گاه اهل كتاب به قضات مسلمان رجوع كنند، بايد در ميان ايشان بر طبق شريعت اسلام، حكم كنند. زيرا امر دلالت بر وجوب دارد. حسن و مسروق نيز چنين گويند: جبايى گويد: اين آيه، تخييرى را كه از آيه 42 نسبت به حكم كردن و ترك آن، استفاده مى‌شد، نسخ كرده است.

(وَ لا تَتَّبِعْ أَهْواءَهُمْ‌): ابن عباس گويد: يعنى از هوى و هوس آنها نسبت به تحريف حكم رجم، پيروى مكن.

(عَمَّا جاءَكَ مِنَ الْحَقِ‌): ممكن است كلمه «عن» متعلق به‌(لا تَتَّبِعْ) باشد، از اين كلمه معناى انحراف استفاده ميشود. يعنى: به سبب پيروى از هوى و هوس ايشان از حق- كه بر تو نازل شده است- انحراف مجوى.

پرسش چگونه پيامبر ممكن است از هواهاى ايشان پيروى كند، با اينكه او معصوم است؟! پاسخ مانعى ندارد كه پيامبر را از كارى كه مى‌دانند انجام نمى‌دهد منع كنند. ممكن‌

[1]- خلاصه معناى كلمه اين است كه قرآن، بر كتابهاى ديگر تسلط دارد و آنها را حفظ و مراقبت مى‌كند.