(لِلْمُتَّقِينَ‌): مردم متقى را از معصيتها باز مى‌دارد و آنها را بطاعت وادار مى‌كند.

اگر چه انجيل، براى همه مردم هدايت است، لكن مى‌فرمايد: هدايت و موعظه، براى مردم متقى است. زيرا تنها اينها هستند كه از هدايت آن بهره‌مند ميشوند.

(وَ لْيَحْكُمْ أَهْلُ الْإِنْجِيلِ بِما أَنْزَلَ اللَّهُ فِيهِ‌): فرمانى است براى مسيحيان كه درباره آن دو قول است:

1- يعنى: ما گفتيم كه اهل انجيل بايد حكم كنند به آنچه در انجيل آمده است.

بنا بر اين حكايت است از آنچه بر آنان واجب شده است، علت اينكه فعل «گفتيم» حذف شده، اين است كه بقرينه سابق‌(وَ قَفَّيْنا) معلوم است. مثل‌(وَ الْمَلائِكَةُ يَدْخُلُونَ عَلَيْهِمْ مِنْ كُلِّ بابٍ‌) (يقولون)( سَلامٌ عَلَيْكُمْ) (رعد 23: ملائكه از هر درى بر ايشان داخل شده، گويند: سلام بر شما) 2- اين آيه، با شروع مطلب ديگرى درباره اهل انجيل آغاز ميشود و منظور حكايت نيست. مى‌گويد: اهل انجيل بايد بآنچه خدا امر كرده، حكم كنند. زيرا در آن زمان انجيل نسخ نشده و احكام آن موافق قرآن بود. اين قول از ابو على جبايى است.

لكن قول اول قوى‌تر است و على بن عيسى نيز همان را اختيار كرده است.

(وَ مَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِما أَنْزَلَ اللَّهُ فَأُولئِكَ هُمُ الْفاسِقُونَ‌): ابو على جبايى گويد: كلمه «من» موصوله و كنايه از قوم يهود است. برخى گويند: كلمه «من» براى شرط و منظور اين است كه هر كس، بر طبق دستور خدا حكم نكند، فاسق است: زيرا از اين عبارت چنين مى‌فهميم كه هر كس قائل شود كه حكمت و حقيقت، در خلاف امر خداوند است. از اينرو قبلا چنين كسانى را كافر خوانده و در اينجا آنها را فاسق مى‌خواند و فاسق، يعنى خارج از دين. بنا بر اين، كفر و ظلم و فسق، صفات براى موصوفى واحد، هستند.

برخى گويند: اول درباره منكر و دوم و سوم درباره كسى است كه منكر نيست ولى تارك است.