ذكر كرده است. او بر كلمه‌(مُصِيبَةُ الْمَوْتِ) وقف و از «تحبسونها» آغاز ميكرد.

ممكن است منظور اين باشد كه اگر ورثه نسبت به شهود: دچار سوء ظن شدند و بر آنها ادعايى كردند، وظيفه شهود- كه در اينحال منكر شمرده ميشوند. سوگند ياد كردن است.

(لا نَشْتَرِي بِهِ ثَمَناً): آنها سوگند ياد ميكنند كه ما منظورى نداريم و نمى‌خواهيم با تغيير شهادت، نفع شخصى خودمان را تامين كنيم. مقصود از «ثمن» چيز قيمت‌دار است، زيرا «ثمن» (يعنى قيمت) را نميخرند، بلكه چيز قيمت دار را مى‌خرند.

اين معنى بنا بر اين است كه ضمير «به» به تغيير شهادت باز گردد. برخى گفته‌اند: ضمير به «قسم» باز مى‌گردد. برخى گفته‌اند: منظور اين است كه ما قسم خود را بمتاع دنيا نمى‌فروشيم، زيرا فروش چيزى، خريد قيمت آن است و به كسى هم- جز خدا- اعتنا نداريم.

(وَ لَوْ كانَ ذا قُرْبى‌): اگر چه كسى كه براى او شهادت مى‌دهيم، از بستگان ما باشد.

بديهى است كه مردم هميشه نسبت به خويشاوندان خود تمايل دارند و حاضرند همه چيزشان را فداى آنها كنند. لكن مردم مؤمن چنين نيستند.

(وَ لا نَكْتُمُ شَهادَةَ اللَّهِ‌): ما شهادتى را- كه به فرمان خداوند اداى آن لازم است كتمان نميكنيم.

(إِنَّا إِذاً لَمِنَ الْآثِمِينَ‌): زيرا اگر چنين كارى بكنيم، گنهكار خواهيم شد