او شهادت داده ميشود، خويشاوند باشد.)( شَهادَةَ اللَّهِ‌): علت اضافه شهادت به «اللَّه» اين است كه امر كرده، باداى شهادت.

مثل‌(وَ أَقِيمُوا الشَّهادَةَ لِلَّهِ) (طلاق 2: براى خدا شهادت دهيد)(وَ مَنْ يَكْتُمْها فَإِنَّهُ آثِمٌ قَلْبُهُ) (بقره 283: هر كس شهادت را كتمان كند، دلش گنهكار است.)

شأن نزول‌

سبب نزول آيه اين است كه: سه نفر بعزم تجارت، از مدينه بشام رفتند: تميم بن اوس دارى، برادرش عدى (اين هر دو مسيحى بودند) و ابن ابى ماريه (كه مسلمان بود) در بين راه، ابن ابى ماريه، بيمار شد. او وصيتى نوشت و در متاع خود گذاشت و به آنها هم سفارش كرد و مال خود را به آنها سپرد و گفت: به خانواده‌ام برسانيد. پس از مرگ وى، متاع را گشودند و چيزهاى خوب آن را برداشتند و بقيه را براى ورثه آوردند. هنگامى كه بررسى كردند، ديدند بعضى از چيزهايى كه ابن ابى ماريه، با خود برده بود، در اثاثيه نيست. آن گاه بوصيتنامه برخوردند و ملاحظه كردند كه همه مالهاى ميت، در آن ثبت شده است. در اينباره با تميم و رفيقش گفتگو كردند. ولى آنها اظهار بى‌اطلاعى كردند و گفتند آنچه او بما سپرده بود، براى شما آورديم. سرانجام مرافعه آنها نزد پيامبر كشانده شد و اين آيه نازل گرديد. اين مطلب از جماعتى از مفسران و همچنين از امام باقر (ع) نقل شده است.

مقصود

در آيات پيش دستور داد كه مردم در كارهاى خود بقرآن رجوع كنند. اكنون مى‌فرمايد:

(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا شَهادَةُ بَيْنِكُمْ‌): درباره معناى شهادت، اقوالى ذكر كرده‌اند:

1- منظور شهادت‌هاى حقوقى است كه در محاكم داده ميشود. اين قول از ابن عباس است.

2- در اينجا منظور از شهادت: حضور است. مثل‌(وَ لْيَشْهَدْ عَذابَهُما طائِفَةٌ) (نور 2: در موقع عذاب زنان و مردان زناكار طايفه‌اى حاضر باشند) و(أَمْ كُنْتُمْ‌)