سعيد بن جبير و مجاهد. بنا بر اين قول، منظور حيواناتى است كه قبلا شكار شده و به نمك پاشيده و نگهدارى كرده‌اند، زيرا به نظر ما خوردن گوشت ميته، نه براى محرم جايز است و نه براى غير محرم. برخى گفته‌اند: منظور ميوه‌هاى و گياهان دريايى است.

(مَتاعاً لَكُمْ وَ لِلسَّيَّارَةِ): قتاده و ابن عباس و حسن گويند: يعنى اينها منفعتى است براى مسافر و حاضر. و بقولى يعنى: براى اهل شهرها و دهات، خواه محل باشند، خواه محرم.

(وَ حُرِّمَ عَلَيْكُمْ صَيْدُ الْبَرِّ ما دُمْتُمْ حُرُماً): از اين جمله، استفاده ميشود كه شكار خشكى، در حال احرام، و همچنين خوردن گوشت حيوانى كه ديگران شكار كرده‌اند، براى شخص محرم حرام است. اين معنى، از على ع و ابن عباس و ابن عمرو سعيد بن جبير است. عمر و عثمان و حسن بصرى گويند: گوشت حيوانى كه ديگرى شكار كرده، «شده» بر شخص محرم، حرام نيست.

«صيد» گاهى مصدر و به معناى شكار كردن و گاهى بمعناى «شكار شده» است.

بديهى است كه بهتر است آيه را بر هر دو معنى حمل و حكم حرمت «شكار كردن و شكار» را از آن استفاده كنيم.

(وَ اتَّقُوا اللَّهَ الَّذِي إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ‌): دستورى است از جانب خداوند متعال كه از همه معصيتها و كارهاى حرام اجتناب كنند، زيرا سرانجام، روزى كه هيچكس بر سود و زيان خود يا ديگرى قادر نيست، بسوى او بازگشت، خواهند كرد. آن روز، قيامت است و نيك و بد، سزاى خود را مى‌بينند.