بيان آيه 96

لغت‌

بحر: منظور هر آبى است عرب «نهر» را هم «بحر» مى‌نامد. مثل‌(ظَهَرَ الْفَسادُ فِي الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ) (روم 41: فساد در خشكى و غير خشكى ظاهر شد) اغلب مورد استعمال «بحر» در آبهاى شور است. لكن هر گاه بطور اطلاق گفته شود شامل نهرها هم ميشود.

سياره: مسافران‌

اعراب‌

متاعا: مصدر منصوب، مفعول مطلق، زيرا در(أُحِلَّ لَكُمْ) معناى «متعكم» وجود دارد. چنان كه در(حُرِّمَتْ عَلَيْكُمْ أُمَّهاتُكُمْ‌) ...( كِتابَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ) (نساء 23) نيز در «حرمت» معناى «كتب» وجود دارد.

مقصود

اكنون خداوند متعال به بيان شكارهاى حلال و شكارهاى حرام پرداخته، مى‌فرمايد:

(أُحِلَّ لَكُمْ صَيْدُ الْبَحْرِ): شكار آبى براى شما حلال است. البته با اين آيه، شكار هاى تازه، حلال شمرده شده است، و گرنه درباره شكارهاى كهنه و حلال بودن آن گفتگويى نيست. چنان كه ابن عباس و زيد بن ثابت و سعيد بن جبير و سعيد بن مسيب و قتاده و مجاهد گويند.

(وَ طَعامُهُ‌): و خوراكيهاى دريا. در اينباره اختلاف است. ابن عباس و ابن عمر و قتاده گويند: مقصود حيوانات مرده است كه از روى آب گرفته ميشوند لكن آنچه مناسب مذهب ماست، قول ديگرى است از ابن عباس بنا بروايت ديگر- و سعيد بن مسيب و