به نخوردن شراب. 2- سوگندى كه عمل به مفاد آن معصيت و ترك آن طاعت است.

در اين صورت به نظر اصحاب ما مخالفت سوگند، كفاره ندارد. فقهاى ديگر در اينباره اختلاف دارند، مثل سوگند بر ترك نماز. 3- سوگند بر كارى كه مباح است. مثل اينكه قسم بخورد كه فلان لباس را نپوشد. مخالفت چنين سوگندى بدون هيچ خلافى، كفاره دارد.

(ذلِكَ كَفَّارَةُ أَيْمانِكُمْ إِذا حَلَفْتُمْ‌): اينهاست كفاره مخالفت سوگندهاى شما.

زيرا خود سوگند، كفاره ندارد، بلكه مخالفت آن كفاره دارد. اگر پيش از مخالفت سوگند، كفاره بدهد، شافعى گويد: كافى است و ابو حنيفه گويد: كافى نيست.

(وَ احْفَظُوا أَيْمانَكُمْ‌): در اينباره دو قول است: ابن عباس گويد: منظور اين است كه سوگند نخوريد. ديگران گويند: منظور اين است كه: از مخالفت سوگند خوددارى كنيد. جبايى همين قول را اختيار كرده و همين قول قويتر است، زيرا ترديدى نيست كه سوگند خوردن، در صورتى كه براى كار حرام نباشد. مباح است.

تنها مخالفت سوگند است كه مباح نيست.

از اين آيه، استفاده ميشود كه قسم براى كار حرام، ارزشى ندارد، زيرا اگر ارزشى داشت، مخالفت آن حرام بود. بنا بر اين كفاره هم ندارد.

(كَذلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آياتِهِ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ‌): همانطورى كه خداوند حكم كفاره و ساير احكام، براى شما بيان كرد، آيات و فرايض خود را براى شما بيان مى‌كند كه او را شكر كنيد.