مقدار آن يك «مد» يعنى دو سوم «من» مى‌باشد. ابو حنيفه گويد: نصف صاع (تقريبا نصف سه كيلو) گندم يا جو يا خورما. ساير كفاره‌ها نيز همين اندازه است.

اصحاب ما گويند: بايد بهر يك «يك مد» يا «دو مد» داد (و هر مدى تقريبا يك چارك است) جايز نيست كه اين مقدار به پنج نفر داده شود. فرقى نيست كه مستمندان زن باشند يا مرد.

(مِنْ أَوْسَطِ ما تُطْعِمُونَ أَهْلِيكُمْ‌): در اينباره دو قول است: 1- منظور نان است، زيرا نان نسبت به گوشت و نمك و روغن و روغن زيتون و چيزهاى ديگر حد وسط ميباشد 2- ابن عباس گويد: منظور حد وسط مقدار است. يعنى آن مقدار متوسطى كه در سختى و وفور نعمت به اهل خود مى‌دهيد بمستمندان دهيد.

(أَوْ كِسْوَتُهُمْ‌): حسن و مجاهد و عطا و طاووس گويند: منظور اين است كه بهر- مستمندى يك لباس داده شود. مذهب شافعى هم همين است. ابو حنيفه گويد: مقصود هر چيزى است كه به آن لباس گفته شود. در روايات آمده است كه: بهر يك بايد يك پيراهن و شلوار داد و در صورت عدم تمكن، يك پيراهن.

(أَوْ تَحْرِيرُ رَقَبَةٍ): يا اينكه بنده‌اى را آزاد كنند. مقصود از «رقبه» يك انسان سالم است و فرقى ميان مرد و زن و كودك و كافر و مسلمان نيست. البته مسلمان بهتر است. اين سه كفاره، واجب تخييرى است. برخى گفته‌اند: يكى از آنها بطور غير معين واجب است. شرح اين مطالب در كتب اصول فقه، آمده است.

(فَمَنْ لَمْ يَجِدْ فَصِيامُ ثَلاثَةِ أَيَّامٍ‌): هر كسى بكفارات مذكور، دسترسى ندارد، بايد سه روز روزه بگيرد. كلمه «صيام» مرفوع و خبر يا مبتداست. حد دسترسى نداشتن است، اين است كه مخارج يك شبانه روز خود و خانواده، را نداشته باشد.

شافعى نيز همين طور گويد. روزه را بايد پى در پى گرفت. چنان كه ابى و ابن عباس و مجاهد و قتاده و اكثر فقها گويند. در قرائت ابن مسعود است «ثلاثة ايام متتابعات» سوگند بر سه قسم است، 1- سوگندى كه عمل به مفاد آن واجب و ترك آن معصيت است. در اين صورت، مخالفت سوگند بدون هيچ خلافى كفاره دارد. مثل سوگند