جعفر گفت:

- از آنها بپرس، آيا طلبى از ما دارند؟

عمرو گفت:

- نه. از شما طلبى نداريم.

جعفر گفت:

- آيا در ميان شما مرتكب قتلى شده‌ايم، كه به تعقيب ما پرداخته‌ايد؟

عمرو گفت:

- نه.

جعفر گفت:

- بنا بر اين از جان ما چه ميخواهيد؟ شما به آزار و اذيت ما پرداختيد و ما ناچار شديم از سرزمين شما خارج شويم! سپس گفت:

- پادشاها، خداوند در ميان ما پيامبرى برگزيده است كه ما را از شرك و قمار منع و به نماز و زكات و عدل و احسان و صله رحم و ترك فحشا و منكر و زنا، امر مى‌كند.

نجاشى گفت:

- خداوند عيسى را هم براى همين دستورات، مبعوث كرد. سپس رو بجعفر كرده، گفت:

- آيا از آياتى كه خداوند بر پيامبر نازل كرده است، چيزى بياد دارى؟! جعفر گفت:

- آرى.

آن گاه سوره مريم را قرائت كرد، تا رسيد به آيه:(وَ هُزِّي إِلَيْكِ بِجِذْعِ النَّخْلَةِ تُساقِطْ عَلَيْكِ رُطَباً جَنِيًّا) (مريم 25: شاخه درخت خرما را بجنبان تا رطب تازه از آن بريزد)، نجاشى گفت:

- به خدا اين مطالب، همه حق است!