بيان آيه 78- 79- 80

لغت‌

تناهى: در اينجا داراى دو معنى است: 1- نهى كردن از يكديگر «كانوا لا يتناهون عن منكر»: يكديگر را از منكر نهى نمى‌كردند 2- سرپيچى كردن. به معناى آيه اين است: از منكر سرپيچى نميكردند.

اعراب‌

(لَبِئْسَ ما): «ما» ممكن است «كافه» باشد مثل «انما، لكنما، ربما، بعدما» و «لام» حرف قسم است. ممكن است كه اسم نكره باشد يعنى: «بئس شيئاً فعلوه»( أَنْ سَخِطَ اللَّهُ‌): محل آن رفع و مبتداى مؤخر است مثل «بئس رجلا زيد» و خبر آن‌(لَبِئْسَ ما قَدَّمَتْ ...) مى‌باشد. يا اينكه خبر مبتداى محذوف است.

ممكن است در محل نصب به تقدير: «لان سخط اللَّه باشد ...» باشد.

مقصود

اكنون خداوند از حال نياكان آنها خبر داده، مى‌فرمايد:

(لُعِنَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ بَنِي إِسْرائِيلَ عَلى‌ لِسانِ داوُدَ وَ عِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ‌): درباره اين جمله، اقوالى شمرده‌اند:

1- يعنى: بزبان حضرت داود، لعن شدند و بصورت بوزينگان در آمدند و بزبان حضرت عيسى ع لعن شدند و بصورت خوكان مسخ شدند. علت اين كه از پيامبران پس از موسى، فقط داود و عيسى را ذكر مى‌كند، اين است كه اين دو، از ديگران مشهورترند. ذكر نام داود، او را از ذكر نام پسرش سليمان بى‌نياز كرد، زيرا پدر و پسر، سخنشان يكى بود، اين قول از حسن و مجاهد و قتاده است. امام باقر (ع) فرمود: داود اهل «ايله» را بواسطه گناهى كه در روز شنبه، مرتكب شده بودند،