- هر كس من مولى و رهبر اويم، على مولى و رهبر اوست. خدايا هر كه على را دوست دارد، دوست بدار و هر كه على را دشمن دارد، دشمن بدار.

در روايات مشهورى كه از امام باقر و امام صادق- 8- نقل شده، چنين آمده است:

- خداوند به پيامبر وحى كرده بود، كه على را جانشين خود گرداند. مى‌ترسيد اين كار بر گروهى گران آيد. اين آيه نازل شد تا پيامبر را بر اينكار تشجيع كند. مقصود اين است كه اگر از تبليغ آنچه بتو دستور داده شده است، خوددارى و كتمان كنى، گويى هيچيك از ماموريتهاى خود را انجام نداده‌اى و از لحاظ استحقاق كيفر، تفاوتى ندارند.

ابن عباس گويد: يعنى اگر يكى از آيات خدا را كتمان كنى، رسالت خداوند را انجام نداده و امر خدا را امتثال نكرده‌اى.

(وَ اللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ‌): و خداوند مردم را از اينكه بتو آسيبى برسانند، منع مى‌كند.

(إِنَّ اللَّهَ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكافِرِينَ‌): گويند: در اينباره دو قول است:

1- مقصود اين است كه خداوند از راه لطف و توفيق، آنها را بسوى كفر هدايت نمى‌كند، بلكه آنها را بسوى ايمان هدايت مى‌كند. زيرا كسى را كه خداوند بسوى مقصد سعادت، هدايت مى‌كند، در حقيقت او را كمك كرده است كه بمقصد برسد.

اين قول از على بن عيسى است. وى گويد: صحيح نيست كه مقصود اين باشد كه آنها را بسوى ايمان هدايت نمى‌كند، زيرا خداوند آنها را از راه استدلال و ترغيب و تهديد، بسوى ايمان هدايت كرده است.

2- جبايى گويد: مقصود اين است كه آنها را بسوى بهشت هدايت نمى‌كند.

دلالت آيه‌

اين آيه بصدق گفتار و صحت نبوت پيامبر، از دو راه دلالت دارد:

1- آنچه در اين آيه- و نظائر آن- از امور آينده، خبر داده است، واقع‌