جهت، ابن عباس در تفسير خود گويد: يعنى آنها بر خطا كارى جرات دارند و دليرند!( لَبِئْسَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ‌): كردار آنها زشت است.

(لَوْ لا يَنْهاهُمُ الرَّبَّانِيُّونَ وَ الْأَحْبارُ): ضمير «هم» به «الكثير» باز مى‌گردد. چرا علماى ربانى- كه خود را منسوب به خداوند مى‌دانند- و احبار آنها را از گناه و رشوه‌خوارى منع نمى‌كنند؟! كلمه «ربانى» از رب است مثل «روحانى» از «روح» و «بحرانى» از «بحر». حسن گويد: منظور از «ربانيون» علماى مسيحى و از «احبار» علماى يهودى است. ديگران گفته‌اند: منظور از هر دو «علماى يهودى» است، زيرا سخن در پيرامون آنهاست.

(عَنْ قَوْلِهِمُ الْإِثْمَ‌): از تحريف كتاب. و بقولى از سخن ناحق.

(وَ أَكْلِهِمُ السُّحْتَ‌): رشوه خوارى و حرام.

(لَبِئْسَ ما كانُوا يَصْنَعُونَ‌): رفتار آنها زشت است، زيرا بر معصيت خداوند، گرد آمده‌اند.

بدينترتيب خداوند علماى اهل كتاب را بهمان لفظى كه خود اهل كتاب را مورد مذمت قرار داد، مذمت مى‌كند و آنها را از اينكه وظيفه خود را در مقابل اهل كتاب انجام نداده‌اند، ملامت مى‌كند. در حقيقت، بر اثر قصور عالمان دين است كه مردم سركشى و توسنى مى‌كنند.

دلالت آيه‌

از اين آيه، استفاده ميشود كه، هر كس نهى از منكر نكند، مثل كسى است كه مرتكب منكر ميشود. همچنين دلالت مى‌كند بر اينكه: امر به معروف و نهى از منكر واجب است.