خوار مى‌سازد و لطف خود را بخاطر همان كفر پيشين، شامل حالشان نمى‌سازد. سپس فرمود:

(بَشِّرِ الْمُنافِقِينَ‌): اى محمد ص آنها را خبر ده‌( بِأَنَّ لَهُمْ عَذاباً أَلِيماً): كه براى ايشان در آخرت، عذابى دردناك است، اگر بر كفر و نفاق خود بميرند.

دلالت آيه‌

اين آيه دليل است بر اينكه: آيه سابق در شان منافقان نازل شده است، بنا بر اين قول چهارم، از اقوال ديگر صحيح‌تر هست، سپس اين منافقان را وصف كرده، مى‌فرمايد:

(الَّذِينَ يَتَّخِذُونَ الْكافِرِينَ أَوْلِياءَ): كسانى كه مشركين عرب و بقولى يهود را يار و مددكار و دوست، مى‌گيرند ...

(مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ‌): آنهايى كه غير از مؤمنين هستند( أَ يَبْتَغُونَ عِنْدَهُمُ الْعِزَّةَ): آيا با دوست گرفتن ايشان و اعراض از اهل ايمان، از آنها نيرو و حمايتى مى‌طلبند؟!( فَإِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَمِيعاً): اگر از روى اخلاص بخداوند ايمان مى‌آوردند و عزت را از او و دين و پيامبر و مؤمنان، مى‌جستند براى ايشان بهتر بود از اينكه عزت را از مردم مشرك، بخواهند، زيرا هر گونه عزتى از خداوند متعال است و او از جانب خود هر كه را بخواهد عزيز و هر كه را بخواهد ذليل مى‌سازد.