مى‌دانيد كه غنى بى نياز و فقير مستمند است. شما وظيفه داريد كه اوامر خدا را رعايت كنيد كه او بمصالح بندگان از شما داناتر است.

(فَلا تَتَّبِعُوا الْهَوى‌): در اداى شهادت، از هواى نفس پيروى مكنيد و بزيان كسانى كه ميان شما نگرانى و عداوت است، شهادت مدهيد يا از اداى شهادت بسود ايشان بخاطر غرضى از اغراض، خوددارى مكنيد و بخاطر تمايل قلبى كه بحكم دوستى يا خويشاوندى به كسى داريد، بسود او گواهى مدهيد.

(أَنْ تَعْدِلُوا): بخاطر اينكه در شهادت، براه عدالت گام نهيد.

فراء گويد: اين جمله، نظير اين است كه گفته شود: «از هوى نفس پيروى مكن تا خدا خشنود باشد». برخى هم‌(أَنْ تَعْدِلُوا) را از عدول و انحراف دانسته‌اند بنا بر اين معناى جمله اين است كه: «از هواى نفس بخاطر انحراف از حق يا در راه عدول از حق، پيروى منماييد»( وَ إِنْ تَلْوُوا أَوْ تُعْرِضُوا): و اگر از اداى شهادت، مسامحه و خوددارى كنيد ... اين معنى از ابن عباس و مجاهد است.

ابن عباس و سدى گويند: خطاب، متوجه حكام و زمامداران است. يعنى اگر شما حاكمان از قضاوت بسود يكى از دو طرف دعوى خوددارى كنيد و از يكى متوجه ديگرى شويد ...

ابن زيد و ضحاك گويند: يعنى اگر شهادت را تبديل كنيد و آن را كتمان نماييد ..

(فَإِنَّ اللَّهَ كانَ بِما تَعْمَلُونَ خَبِيراً): خداوند به اقامه شهادت و تحريف آن و اعراض از آن آگاه است.

دلالت آيه‌

اين آيه، دلالت دارد بر وجوب امر به معروف و نهى از منكر و پيمودن راه عدالت، نسبت بخود و ديگران از ابن عباس در معناى‌(إِنْ تَلْوُوا أَوْ تُعْرِضُوا) نقل شده است كه دو نفر در برابر قاضى مى‌نشينند، قاضى از يكى از آنها اعراض و به ديگرى توجه مى‌كند.