بيان آيه 133- 134

مقصود

در آيات پيش بيان فرمود كه او را بخلق نيازى نيست، زيرا بر آسمانها و زمين حكومت مى‌كند. اكنون بيان مى‌كند كه او نسبت به خلق خويش كمال قدرت را دارد و مى‌تواند مخلوقات خود را هلاك كند يا نجات بخشد و پس از نابود كردن، در جاى آنها افرادى ديگر قرار دهد. از اينرو مى‌فرمايد:

(إِنْ يَشَأْ يُذْهِبْكُمْ أَيُّهَا النَّاسُ‌): اى مردم، اگر خدا بخواهد، شما را هلاك و نابود مى‌سازد. برخى گفته‌اند: اين جمله محذوفى دارد. يعنى اگر بخواهد شما را نابود كند، نابودتان مى‌كند.

(وَ يَأْتِ بِآخَرِينَ‌): و مردى ديگر جز شما را مى‌آورد كه پيامبرش را يارى و پشتيبانى كنند.

در روايات است كه چون اين آيه نازل شد، پيامبر گرامى اسلام دست خود را بر پشت سلمان زد و گفت: «آنان كسان اين، هستند» يعنى ايرانيان عجم.

(وَ كانَ اللَّهُ عَلى‌ ذلِكَ قَدِيراً): خداوند همواره بر اين كار قادر بوده و هست و مى‌تواند قومى را بقومى تبديل كند و مردمى را فانى كند و دوباره باز گرداند. سپس در باره عظمت ملك و قدرت خود و اينكه پاداش دو جهان در كف اوست، مى‌فرمايد:

(مَنْ كانَ يُرِيدُ ثَوابَ الدُّنْيا): آنان كه غنيمت و منافع دنيا را مى‌خواهند ...

در اينجا از حال كسانى خبر مى‌دهد كه نسبت به جناب محمد ص اظهار ايمان كردند ولى دو روى و نفاق مى‌كردند و مقصودشان اين بود كه از مال دنيا بهره‌اى برگيرند.

(فَعِنْدَ اللَّهِ ثَوابُ الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ): خداوند مالك دنيا و آخرت و پاداش آنهاست.