و قيام حجت و صحت ادله در باره نبوت حضرت محمد ص و رسالتش، با او بدشمنى و مخالفت برخيزد.

(وَ يَتَّبِعْ غَيْرَ سَبِيلِ الْمُؤْمِنِينَ‌): و راهى غير از دين مردم مؤمن دنبال كند.

(نُوَلِّهِ ما تَوَلَّى‌): او را به بتها- كه در همه حال ايشان را پناهگاه و پشتيبان خود مى‌داند- واگذار مى‌كنيم و- حقيقةً- او را نزديك چيزها و كسانى كه مورد اعتماد او هستند، قرار مى‌دهيم. برخى گفته‌اند: يعنى ميان او و خواسته‌هايش مانعى ايجاد نمى‌كنيم.

(وَ نُصْلِهِ جَهَنَّمَ‌): و بپاس اختيار گمراهى و پشت سر گذاشتن هدايت، او را به جهنم سرنگون مى‌گردانيم، تا كيفر خود را بچشد.

(وَ ساءَتْ مَصِيراً): و جهنم بد جايگاهى است.

اجماع امت‌

به اين آيه استدلال كرده‌اند كه: اجماع امت، حجت است، زيرا بر مخالفت مؤمنان تهديد كرده است، هم چنان كه بر مخالفت پيامبر گرامى اسلام.

انصاف اين است كه آيه شريفه، چنين دلالتى ندارد، زيرا آيه، بر حسب ظاهر، مقتضى لزوم متابعت مؤمن حقيقى است- كسى كه ظاهراً و باطناً مؤمن باشد- چه مؤمن ظاهرى، حقيقةً مؤمن نيست بلكه مؤمن ظاهرى و مجازى است. بنا بر اين چگونه مى‌توان از آيه، استفاده كرد كه بايد از هر كس اظهار ايمان كرد، متابعت كرد، با اينكه هر كس اظهار ايمان كند، مؤمن واقعى ممكن است نباشد.

بهمين دليل، گفته‌اند آيه دلالت دارد بر اينكه اجماع برخى از افراد است، حجت است، نه اجماع همه افراد است. حال كه چنين است شيعه مى‌گويد: اجماع كسانى حجت است كه در ايمان و عصمت ايشان ترديد نباشد و آنها ائمه آل محمد ص هستند.

وانگهى از آيه چنين بر مى‌آيد كه تهديد، متوجه آنانى است كه ميان مخالفت پيامبر و متابعت راهى غير از راه مؤمنان، جمع كرده باشند. پس از كجا مى‌توان فهميد