و بقولى: آنها مامور به اين كار نبودند تا از ثواب آخرت محروم شوند، بلكه منظور اين است كه بر اثر داخل نشدن در آن سرزمين از منافع مادى آن محروم شدند.

داستان تاريخى‌

مفسران گويند: هنگامى كه موسى و بنى اسرائيل از درياى نيل گذشتند و فرعون هلاك شد، خداوند آنها را مامور كرد كه داخل سرزمين مقدس شوند. همين كه برود اردن رسيدند، از ورود به آنجا دچار ترس شدند. موسى از هر قبيله‌اى يكى از مامور كرد به آن سرزمين روند و موقعيت و وضع مردم آنجا را شرح دهند (آيه 12) آنها رفتند و با مردمى نيرومند روبرو شدند. پس از بازگشت، آنچه را ديده بودند براى موسى شرح دادند، موسى به آنها دستور داد كه مطلب را كتمان كنند. دو تن از ايشان- يوشع بن نون از سبط بن يامين و بقولى از سبط يوسف و كالب بن يوفنا از سبط يهوذا- اطاعت كردند و ده نفر ديگر عاصى شدند و مردم را از آنچه ديده بودند، مطلع ساختند برخى گفته‌اند: پنج نفرشان كتمان كردند و بقيه نكردند و خبر دهن بدهن در ميان قوم، منتشر شد. قوم گفتند: اگر داخل شويم، زنان و فرزندان ما اسير دست آنها خواهند شد و خواستند به مصر باز گردند. ضمناً تصميم گرفتند يوشع و كالب را سنگسار كنند موسى خشمگين شد و گفت: «پروردگارا من فقط مالك خودم و برادرم هستم» (مائده 25).

خداوند به موسى وحى كرد كه: آنها بكيفر كردارشان بمدت چهل سال در بيابان سرگردان خواهند شد (مائده 26) تنها كسانى كه با آنها همكارى نكرده و سر از طاعت خدا نپيچيده‌اند، از اين كيفر مصون هستند. آنها در بيابانى بمساحت شانزده و بقولى نه و بقولى شش فرسخ به مدت چهل سال سرگردان ماندند. اينها داراى ششصد هزار مرد جنگى بودند و ترنجين و بلدرچين بر آنها نازل مى‌شد، سرانجام همه نقبا- بجز يوشع و كالب- و اكثر افراد آنها مردند و اطفال آنها بزرگ شدند و به جنگ «اريحا» رفتند و آنجا را فتح كردند.

در باره اينكه چه كسى آنجا را فتح كرد، اختلاف است. برخى گفته‌اند: موسى‌