(وَ جَعَلَكُمْ مُلُوكاً): و شما را پادشاهانى ساخت كه ديگران خدمتگزار و در زير سلطه شما باشند. اين معنى از قتاده است.

عبد اللَّه بن عمرو بن عاص و زيد بن اسلم و حسن گويند: موسى آنان را اينطور مخاطب ساخت، زيرا آنان داراى خانه و خدمتگزار و همسر بودند. بديهى است كه هر كس از اين نعمتها برخوردار باشد، براى خود پادشاه است. چنان كه از پيامبر گرامى اسلام، روايت است كه:

- كسى كه در آغاز روز، داراى ايمان و مخارج آن روزش باشد و بدنى سالم دارد، مثل اينكه همه جهان در قلمرو قدرت اوست.

ابو على جبايى گويد: پادشاه (ملك) كسى است كه داراى سرمايه‌اى باشد كه از كارهاى پر مشقت و تحمل رنج براى تحصيل معاش راحت باشد.

ابن عباس و مجاهد گويند: آنان بوسيله نازل شدن مائده آسمانى- يعنى ترنجين و بلدرچين- و شكافته شدن سنگ و خارج شدن آب از آن و ابر، پادشاه شدند.

ابو القاسم بلخى گويد: مانعى ندارد كه خداوند براى آنها پادشاهى و سلطنت قرار داده و آن چنان به آنها قلمرو وسيع بخشيده باشد، كه پادشاه باشند.

(وَ آتاكُمْ ما لَمْ يُؤْتِ أَحَداً مِنَ الْعالَمِينَ‌): حسن و بلخى گويند:

يعنى به شما چيزهايى بخشيد كه به احدى از معاصران شما نبخشيده بود زجاج و جبايى گويند:

- امورى كه خداوند به آنها ارزانى داشت، بر روى هم براى ديگرى فراهم نشده بود، نظير كثرت پيامبران و آيات و نازل شدن ترنجبين و بلدرجين.

در باره اينكه: مخاطب كيست، اختلاف كرده‌اند:

ابن عباس و مجاهد گويند: قوم موسى. اين قول ظاهرتر است.

سعيد بن جبير و ابو مالك گويد: منظور امت پيامبر اسلام است.

آن گاه خداوند آنان را مكلف كرد كه داخل سرزمين مقدس شوند و فرمود:

-( يا قَوْمِ ادْخُلُوا الْأَرْضَ الْمُقَدَّسَةَ): ابن عباس و سدى و ابن زيد گويند: منظور