زجاج و طبرى نيز همين معنى را اختيار كرده‌اند.

اين اختلاف به اين صورت بود كه:

- نسطوريه مى‌گفتند: عيسى پسر خداست. يعقوبيه مى‌گفتند: عيسى خداست و ملكائيه- كه همان مسيحيان رومى هستند، مى‌گفتند: خدا، مجموعه‌اى است از:

خدا، عيسى و مريم.

جبايى گويد: مقصود اين است كه: خداوند بدسته‌اى امر مى‌كند كه بدشمنى ديگران پردازند. سر انجام كار آنها به مرحله‌اى مى‌رسد كه همگى دشمن يكديگر بوده، بيكديگر نسبت كفر و بى دينى دهند.

(إِلى‌ يَوْمِ الْقِيامَةِ) «اين دشمنى تا روز قيامت در ميان ايشان يا در ميان يهوديان و مسيحيان باقى خواهد ماند.

جعفر بن حرث گويد: مقصود از(فَأَغْرَيْنا بَيْنَهُمُ الْعَداوَةَ ...) اين است كه:

- آنها گرفتار اختلاف و همه آنها گرفتار خطا و گمراهى هستند، حال آنكه خداوند همه موارد اختلاف آنان را با دليل واضح براى ايشان بيان كرده، بطورى كه همه آنها خطاى طرف مقابل را متوجه هستند و بغض و كينه يكديگر را در دل گرفته‌اند ولى هيچ يك از آنها متوجه خطا و اشتباه خود نيستند، بنا بر اين آنان بوسيله كتاب خدايى به اشتباهات يكديگر برده و بكمك دلايل روشن آن. انگشت روى خطاى يكديگر مى‌گذارند. اين موضوع سبب اختلاف و دشمنى آنان شده است. بنا بر اين منشأ اختلاف، كتاب آسمانى و كتاب آسمانى از خداست و صحيح است كه بگويد:

ما در ميان ايشان دشمنى افكنديم.

عقيده ديگر در باره معناى جمله اين است كه:

- ما در دل آنان ترس و نفرت، نسبت بيكديگر افكنديم، در نتيجه گرفتار تعصب و دشمنى شدند. اين كار كيفرى است از پيمان شكنى آنان.

(وَ سَوْفَ يُنَبِّئُهُمُ اللَّهُ بِما كانُوا يَصْنَعُونَ‌): بزودى در موقع حساب، خداوند آنها را