(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا قُمْتُمْ إِلَى الصَّلاةِ): در اينجا مقصود اين است كه هر گاه اراده نماز كرديد و بر طهارت نيستيد لكن «اراده» را ذكر نكرده است زيرا كلام بر آن دلالت دارد. نمونه آن، اين آيه است:(فَإِذا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ) (نحل 98: هر گاه اراده كنى قرائت قرآن را) و همچنين آيه:(وَ إِذا كُنْتَ فِيهِمْ فَأَقَمْتَ لَهُمُ الصَّلاةَ ...) (نساء 102: هر گاه در ميان آنها باشى و اراده كنى كه براى آنها اقامه نماز كنى) اين مطلب از ابن عباس و بيشتر مفسران است.

عكرمه گويد: مقصود اين است كه هر گاه اراده بر پاى داشتن نماز كنيد، بايد وضو بگيريد (خواه طهارت داشته باشيد يا نه) داود نيز بر همين عقيده است. وى گويد: على (ع) براى هر نمازى وضو مى‌گرفت و اين آيه را مى‌خواند. خلفاى ديگر نيز بوقت هر نمازى وضو مى‌گرفتند.

لكن قول اول صحيح است و همه فقها بر آنند. اينكه روايت كرده‌اند كه على (ع) تجديد وضو مى‌كرد، حمل بر استحباب مى‌شود.

برخى گفته‌اند: در آغاز اسلام، واجب بود كه هر نمازى وضو بگيرند، سپس بمنظور تخفيف، اين حكم نسخ شد. ابن عمر نيز چنين گفته است. وى گويد:

- اسماء دختر زيد بن خطاب مرا حديث كرد كه عبد اللَّه حنظله او را حديث كرده بود كه پيامبر به او دستور تجديد وضو براى هر نمازى داد و اين امر براى او دشوار بود. از اينرو امر كرد كه پيش از هر نمازى مسواك كند و اگر حدثى از او سر زد، وضو بگيرد. عبد اللَّه عقيده داشت كه وضو براى هر نمازى هم چنان واجب است و انجام مى‌داد.

سليمان بن بريده از پدر خود نقل كرده است كه:

- پيامبر براى هر نمازى وضو مى‌گرفت ولى چون سال فتح مكه، فرا رسيد نمازها را بيك وضو خواند. عمر بن خطاب گفت:

- يا رسول اللَّه، كارى كرديد كه هرگز نكرده بوديد.

فرمود: