اين است كه بگوييد: «بسم اللَّه و اللَّه اكبر» مؤيد اين مذهب، قسمتهاى بعدى آيه است:

(مُكَلِّبِينَ‌): كسانى كه بوسيله سگان صيد مى‌كنند و بقولى كسانى كه به سگها تعليم مى‌دهند.

(تُعَلِّمُونَهُنَّ مِمَّا عَلَّمَكُمُ اللَّهُ‌): از آنچه خداوند شما را آموخته است، به سگان مى‌آموزيد. آرى از بركت الهام عقل، شما مى‌توانيد سگان را تربيت كنيد و آنها را از سگان تربيت نشده، جدا گردانيد.

از اين قسمت آيه، استفاده مى‌شود كه شكارى كه سگهاى تربيت نشده، صيد كنند حلال نيست، مگر اينكه پيش از مردن آن، بتوانند ذبحش كنند.

سدى گويد: يعنى همانطورى كه خدا شما را تعليم داده، سگان را تعليم مى‌دهيد.

اين معنى بعيد است، زيرا «من» به معناى «كاف» در لغت بكار نرفته است و هيچ شباهتى از لحاظ معنى به يكديگر ندارند، چه اولى براى «تبعيض» و دومى براى «تشبيه» است.

سگ شكارى چگونه سگى است؟

سعد بن ابى وقاص، سلمان و ابن عمر گويند: سگ شكارى، سگى است كه چون صاحبش او را رها كند، بحركت در آيد و حيوان را براى صاحبش بگيرد و چون صاحبش او را بخواند، اطاعت كند و از او فرار نكند. هر گاه سگ بر چنين رفتارهايى عادت كرده باشد، شكارى است.

ابن عباس، عدى بن حاتم، عطا، شعبى، طاووس و سدى گويند: سگى است كه علاوه بر صفات بالا، از شكار خود چيزى نخورد. عدى بن حاتم از پيامبر روايت كرده است كه: «هر گاه سگ از شكار خود بخورد، شما از آن نخوريد، زيرا براى خودش شكار كرده است» ابو يوسف و محمد گويند: حد تعليم، اين است كه سه بار، وظيفه خود را انجام دهد.