بعد از من، خشنود گرديد» و فرمود: «هر كس من مولاى اويم، على مولاى اوست. خدايا دوستانش را دوست و دشمنانش را دشمن بدار، يارانش را يارى و دشمنانش را خوار كن» على بن ابراهيم در تفسير خود گويد: پدرم از صفوان، از علا و محمد بن مسلم از امام باقر (ع) روايت كرده‌اند كه: اين آيه در «كراع الغميم»- ميان مكه و مدينه- نازل گرديد و پيامبر در جحفه آن را برپا داشت.

ربيع بن انس گويد: آيه در مسير حجة الوداع نازل گرديد:

(وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي‌): مؤمنان را مخاطب مى‌سازد كه بوسيله غالب ساختن ايشان بر مشركين و طرف آنان، نعمت را بر ايشان تمام كرده است. اين معنى از ابن عباس و قتاده است. برخى گويند: يعنى نعمت خود را بر شما تمام كردم و به شما علم و حكمتى دادم كه پيش از شما به پيامبرى و امتى داده نشده بود.

برخى نيز گويند: تمام كردن نعمت. بهشت است.

(وَ رَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلامَ دِيناً): راضى شدم كه اسلام دين شما باشد كه شما را امر به طاعت و انقياد و شما را موظف ساختم كه حدود و فرائض اين دين مقدس را رعايت كنيد.

فايده اين سخن اين است كه خداوند متعال، همواره پيامبر و اصحابش را بدرجات اسلام و مراتب آن بالا مى‌برد، تا اينكه شرايع خود را براى ايشان كامل ساخت و آنها را باعلى درجه آن نايل كرد. آن گاه فرمود: امروز خشنودم كه شما بچنين درجه‌اى نايد شده‌ايد، اين درجه اعلى را حفظ كنيد و از آن جدا مشويد.

اكنون باصل مطلب تحريم باز مى‌گردد. قسمت‌(الْيَوْمَ يَئِسَ‌ ... الْإِسْلامَ دِيناً) جمله معترضه‌اى بود.

(فَمَنِ اضْطُرَّ فِي مَخْمَصَةٍ): كسى كه دچار ضرورت گرسنگى شود، بطورى كه چاره‌اى جز خوردن آنچه حرام است، نداشته باشد. اين معنى از ابن عباس و قتاده و سدى است.

(غَيْرَ مُتَجانِفٍ لِإِثْمٍ‌): اين قسمت حال است. يعنى در حالى كه مايل بگناه نباشد.