على اهل منى باسيافنا» اگر بخواهى فردا با شمشيرهايمان بر اهل منى حمله‌ور مى‌شويم. فرمود: به اين كار مامور نيستم. يعنى اين كار براى وقتى ديگر است.

(وَ لا جُناحَ عَلَيْكُمْ إِنْ كانَ بِكُمْ أَذىً مِنْ مَطَرٍ أَوْ كُنْتُمْ مَرْضى‌ أَنْ تَضَعُوا أَسْلِحَتَكُمْ‌):

گناهى و حرجى بر شما نيست كه اگر در موقع جنگ با دشمن از باران به شما آزارى برسد يا معلول يا مجروح باشيد و براى حمل سلاحها ضعيف باشيد، آنها را بگذاريد ولى از آنها مراقبت كنيد.

(وَ خُذُوا حِذْرَكُمْ‌): رعايت جانب احتياط را بنماييد كه شما را غافل گير نكنند و به شما حمله‌ور نشوند.

(إِنَّ اللَّهَ أَعَدَّ لِلْكافِرِينَ عَذاباً مُهِيناً): خداوند براى مردم كافر، عذابى خوار كننده مهيا كرده براى ابد در آن بمانند.

دلالت آيه‌

1- اين آيه دلالت دارد بر راستگويى پيامبر و صحت نبوتش، زيرا هنگامى نازل شده كه پيامبر در عسفان و مشركين در ضجنان بودند و در برابر يكديگر قرار گرفتند پيامبر نماز ظهر را با اصحاب خود با تمام ركوع و سجود، بجاى آورد. مشركين خواستند بر آنها حمله‌ور شوند، لكن گروهى از آنها گفتند: اينها نماز ديگرى دارند كه پيششان محبوبتر است و مقصودشان نماز عصر بود. خداوند اين آيه را فرستاد و پيامبر نماز عصر را بصورت نماز خوف، انجام داد و همين امر، سبب اسلام خالد بن وليد گرديد.

2- ابو حمزه ثمالى در تفسير خود آورده است كه: پيامبر با بنى انمار جنگيد، آنها شكست خوردند و مال و فرزندان ايشان بدست مسلمين افتاد پيامبر و مسلمانان فرود آمدند، در حالى كه از دشمن احدى را نمى‌ديدند، از اين رو سلاح را بر زمين گذاشتند و پيامبر براى قضاى حاجت، بيرون رفت و در حالى كه سلاح را بر زمين گذاشته بود، ميان خود و اصحابش يك وادى قرار داد و پس از قضاى حاجت در زير سايه درختى نشست. در اين وقت غورث بن حارث محاربى او را بديد. كسانش وى را بگفتند: اين‌