از آنجا كه آنان اهل شركند، خداوند از ايشان راضى نمى‌شود.

قتاده و مجاهد گويند: يعنى آنها مايلند خداوند متعال را از خود خشنود گردانند تا عقوبتى كه دامنگير امتهاى پيشين شد، دامنگير ايشان نشود. و بقولى:

يعنى طالب فضل الهى در دنيا و خشنودى او در آخرتند. ابن عباس گويد: هر كس كه بقصد حج، بمكه بيايد، همين منظور را دارد. ضحاك و ربيع نيز چنين گويند:

اكنون به بررسى يك اختلاف تفسيرى ديگر بپردازيم. بيشتر مفسران گويند:

اين قسمت آيه بوسيله آيه:(فَاقْتُلُوا الْمُشْرِكِينَ حَيْثُ وَجَدْتُمُوهُمْ) (توبه 5:

مشركان را هر جا يافتيد، بكشيد) نسخ شده است. لكن ابن جريج گويد: از اين سوره و از اين آيه، چيزى نسخ نشده است، زيرا آغاز جنگ با مشركان، در ماه‌هاى حرام روا نيست، جز اينكه آنها جنگ را آغاز كنند. اين مطلب از امام باقر (ع) نيز روايت شده است.

حسن نيز چنين گفته است.

ابو مسلم گويد: مقصود كافرانى است كه با پيامبر گرامى اسلام، پيمان بسته بودند. اين پيمان بقوت خود باقى بود تا وقتى كه سوره برائت نازل گرديد و بحكم:

(فَلا يَقْرَبُوا الْمَسْجِدَ الْحَرامَ بَعْدَ عامِهِمْ هذا) (توبه 28: بايد آنها بعد از امسال به مسجد الحرام نزديك نشوند) آنها نيز از مسجد الحرام منع و طرد شدند.

شعبى و مجاهد و قتاده ضحاك و ابن زيد گويند: از سوره مائده، تنها همين آيه، نسخ شده است.

ابن ابى عروبه، از قتاده نقل كرده است كه: از اين آيه، از(وَ لَا الشَّهْرَ الْحَرامَ) تا(آمِّينَ الْبَيْتَ الْحَرامَ) نسخ شده و ناسخ آن‌(فَاقْتُلُوا الْمُشْرِكِينَ حَيْثُ وَجَدْتُمُوهُمْ ...) (توبه 5) و آيه‌(ما كانَ لِلْمُشْرِكِينَ أَنْ يَعْمُرُوا مَساجِدَ اللَّهِ) (توبه 17: مشركان را اجازه نيست كه مساجد خدا را آباد كنند) و آيه:(إِنَّمَا الْمُشْرِكُونَ نَجَسٌ فَلا يَقْرَبُوا الْمَسْجِدَ الْحَرامَ بَعْدَ عامِهِمْ هذا) (توبه 28: مشركان نجسند ..) مى‌باشد. اين همان سالى بود كه على (ع) سوره برائت را به مردم مشرك، اعلام داشت.

ابن ابى نجيح از مجاهد نقل كرده است كه: از اين آيه فقط(وَ لَا الْقَلائِدَ)