سوره مائده‌

بنا بر قول ابن عباس و مجاهد، اين سوره در مدينه، نازل شده است. جعفر بن مبشر و شعبى گويند: همه آيات اين سوره، در مدينه نازل شده است، باستثناى‌(الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ ...) (آيه 3) كه در سفر حجة الوداع، هنگامى كه بر شتر خود ايستاده بود نازل گرديد.

عدد آيات‌

بنا بر عدد كوفى 120 و بنا بر عدد بصرى 123 و بنا بر عدد ديگران 122 است.

غير كوفيان، نخستين آيه سوره را تا(بِالْعُقُودِ) يك آيه مستقل مى‌دانند.

همچنين آيه 15 تا(وَ يَعْفُوا عَنْ كَثِيرٍ) يك آيه، حساب كرده‌اند. بصريان نيز علاوه بر اين دو مورد، آيه 23 تا(فَإِنَّكُمْ غالِبُونَ) يك آيه دانسته‌اند.

فضيلت‌

ابى بن كعب، از پيامبر گرامى روايت كرده است كه: «هر كس سوره مائده را بخواند، خداوند بعدد هر چه يهودى و مسيحى در روى زمين است به او مزد مى‌دهد و ده حسنه براى او ثبت و ده گناه از او محو مى‌كند و ده درجه براى او بالا مى‌برد»[1] عياشى باسناد خود از على ع نقل كرده است كه: قرآن، بعضى بعضى را نسخ ميكرد و اخذ آن به امر پيامبر بود، تا اينكه سوره مائده نازل شده كه احكامى مربوط به سابق را نسخ كرد ولى چيزى را از آن نسخ نشد. اين سوره هنگامى نازل شد كه پيامبر سوار بر استرى بود. سنگينى وحى چنان بود كه استر را از حركت باز داشت و طولى‌

[1]- بايد توجه داشت كه در اين مورد نيز يادى از مسيحيان و يهوديان و رفتار آنها با حضرت موسى و عيسى شده، از اينرو پيامبر گرامى مى‌فرمايد: به عدد يهوديان و مسيحيان ...