آيه نازل كرد: يكى در زمستان (آيه 12 همين سوره) و ديگرى در تابستان، كه همين آيه است. از خليفه دوم روايت است كه: از پيامبر، در باره «كلاله» سؤال كردم فرمود: «آيه صيف» ترا بس است.

مقصود

خداوند متعال در اوايل اين سوره، برخى از سهام ارث را بيان كرد. اكنون در پايان سوره، دنباله اين مطلب را بيان مى‌دارد:

(يَسْتَفْتُونَكَ‌): از تو در باره ميراث خواهران و برادران (كلاله) سؤال مى‌كنند.

(قُلِ اللَّهُ يُفْتِيكُمْ فِي الْكَلالَةِ): بگو: خداوند، حكم ميراث خواهران و برادران را براى شما بيان مى‌كند. حسن مى‌گويد: مقصود از كلاله، خواهران و برادرانند.

از ائمه ما نيز چنين نقل شده است، ابو بكر و جماعتى از مفسران گويند: كلاله، سواى پدر و فرزند است.

(إِنِ امْرُؤٌ هَلَكَ لَيْسَ لَهُ وَلَدٌ): سدى گويد: يعنى شخصى بميرد و داراى فرزند ذكور و اناث نباشد. اين مطلب را مذهب اماميه، موافق است پس مقصود اين است كه ميتى كه داراى پدر و مادر و فرزند نباشد ... علت اينكه ما پدر و مادر را هم مى‌افزايم اجماع است. و انگهى لفظ «كلاله» هم از اين معنى خبر مى‌دهد، زيرا كلاله نام آن خويشاوندانى است كه ميت را احاطه كنند نه آنهايى كه به ميت چسبيده‌اند. حال آنكه پدر و مادر- مثل فرزند- چسبيده ميت هستند بنا بر اين تنها خواهران و برادران، ميت را احاطه مى‌كنند.

(وَ لَهُ أُخْتٌ‌): اين ميت كه داراى فرزند و والدين نيست، خواهرى دارد- اعم از پدرى و مادرى يا پدرى. البته در باره كلاله امىّ در اول سوره، بحث شده است.

(فَلَها نِصْفُ ما تَرَكَ‌): خواهر را از تركه ميت، يك دوم است. (اين يك دوم بالفيض است باقى را هم بنا بر بطلان تعصيب به او رد مى‌كنند)( وَ هُوَ يَرِثُها إِنْ لَمْ يَكُنْ لَها وَلَدٌ): هر گاه ميت، زنى باشد كه داراى فرزند و والدين نباشد و برادرى داشته باشد از پدر و مادر يا پدر، همه مال، براى اوست.