آمدن پيامبران را حجت بدانيم و عقل را از اين منصب معزول داريم، بدو اشكال بر مى‌خوريم:

1- ما هنگامى مى‌توانيم پيامبرى را راستگو بدانيم كه به توحيد و عدل خداوند پى برده باشيم. بنا بر اين هر گاه توحيد و عدل خداوند را ثابت نكرده باشيم، راهى بسوى معرفت پيامبر و راستگويى او نداريم.

2- اگر فقط پيامبران وسيله اتمام حجت باشند و عقل را در اين راه، سهمى نباشد، هر پيامبرى نيز احتياج دارد كه پيامبرى ديگر، راستگويى او را تصديق كند.

كه بالآخره سر از تسلسل و بى نهايت بيرون مى‌آورد. و بطلان آن در جاى خود ثابت شده است.

بنا بر اين كسانى كه به اين آيه استدلال كرده‌اند كه: تكليف هنگامى صحيح است كه پيامبرى بيايد، از راه صواب بدور افتاده‌اند. زيرا عقل و حجيت آن را فراموش كرده‌اند.

(وَ كانَ اللَّهُ عَزِيزاً حَكِيماً): خداوند بر انتقام از عاصيان و كافران توانا و در دستورها و كارهاى خود حكيم است.