(فَآذُوهُما:) آنها را اذيت كنيد. در معناى اذيت، دو قول است:

1- ابن عباس گويد: آنها را سرزنش كنيد و با كفش بزنيد.

2- قتاده و سدى و مجاهد گفته‌اند: منظور توبيخ و سرزنش است. در باره اذيت و حبس اختلاف كرده‌اند كه چگونه بوده است. حسن گويد: اذيت مقدم بود، حبس مؤخر.

ترتيب نزول اين دو آيه نيز مقدم و مؤخر است و آيه آخر، ابتدا نازل گرديد، بنا بر اين كيفر زناكار به اين ترتيب است: اذيت، حبس، تازيانه يا سنگسار. سدى مى‌گويد: زن و مرد غير بكر را بايد زندان كرد و زن و مرد بكر را اذيت كرد. برخى گفته‌اند: حبس براى زنان و اذيت براى مردان بود. فراء گويد: آيه اخير آيه قبل را نسخ كرده است.

(فَإِنْ تابا وَ أَصْلَحا فَأَعْرِضُوا عَنْهُما): اگر توبه كنند و عمل خود را اصلاح كنند آنها را عفو كنيد و از اذيتشان خوددارى كنيد.

(إِنَّ اللَّهَ كانَ تَوَّاباً رَحِيماً): خداوند توبه بندگان را قبول و به آنها رحم مى‌كند.

جبائى گويد: در اين آيه دلالت است بر اينكه قرآن با سنت نسخ مى‌شود زيرا حكم اين آيه بوسيله حكم رجم يا حكم رجم و تازيانه نسخ شده است و رجم حكمى است كه از سنت استفاده شده است. كسى كه نسخ قرآن را به سنت جايز نمى‌داند، مى‌گويد اين آيه با حكم تازيانه زدن نسخ شده و رجم چيزى است كه بر تازيانه اضافه شد. اما حكم اذيت منسوخ نيست، چه زناكار را اذيت و ملامت مى‌كنند، لكن تنها باذيت و ملامتش اكتفاء نمى‌كنند، بلكه او را تازيانه مى‌زنند يا سنگسار مى‌كنند

.