(وَ مَنْ يَقْتُلْ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً ...) نازل شده است.

ابو مجلز در باره‌(فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فِيها) گويد: مقصود اين است كه اگر خداوند، قاتل را مجازات كند، مجازاتش خلود در جهنم مى‌باشد. از ابو صالح نيز همين طور روايت شده است. عياشى نيز به اسناد خود از امام صادق (ع) چنين نقل كرده است. از پيامبر گرامى 6 نيز روايت شده است كه فرمود: «جزايش همان است، اگر خداوند، مجازاتش كند.) عاصم بن ابى النجود از ابن عباس در باره.(فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ) نقل كرده است كه وى گفت:

(جزاى قاتل همين است، خداوند اگر بخواهد عذابش كند و اگر بخواهد او را بيامرزد.

از ابو صالح و بكر بن عبد اللَّه روايت شده است كه: همانطورى كه انسان كسى را از مخالفت امر خود مى‌ترساند و مى‌گويد: اگر مخالفت كردى، جزايت، كشتن و زدن است و اگر پس از مخالفت، او را مجازات معاف داشت، دروغى نگفته است، آيه نيز چنين است.

ابو على جبايى اعتراض كرده است كه: آنچه انجام داده نشود، كيفر شمرده نمى‌شود. مثلا هر گاه، مزدورى مستحق اجرت باشد، پولى كه نزد صاحب كار است، پاداش عمل او شمرده نمى‌شود. لكن اين اعتراض بى‌جاست، زيرا جزا عبارت از استحقاق شخص نسبت به آن است، اعم از اينكه جزا بمرحله عمل برسد يا نرسد، از اينرو گفته مى‌شود:

جزاى نيكوكار، نيكى و جزاى بدكار، بدى است، اگر چه نيكوكار و بدكارى معين نشده باشند. تا چه رسد به اينكه گفته شود كه جزاى نيكى و بدى بمرحله عمل رسيده يا نرسيده است و گفته مى‌شود كه براى قاتل، اگر مرتكب قتل شود، چنين جزايى است پس جهنم، جزاى قتل است. علت اينكه به پول گفته نمى‌شود كه جزاى مزدور است، بخاطر اينست كه مزدور، پول معينى را در ذمه صاحب كار، مستحق نيست، بلكه پول كلى و نامعين، مستحق است و صاحب كار مى‌تواند هر پولى كه بخواهد به او بدهد.