مقصود

(مَنْ يَشْفَعْ شَفاعَةً حَسَنَةً يَكُنْ لَهُ نَصِيبٌ مِنْها): كسى كه شفاعتى نيكو كند، برايش بهره‌اى از آن است.

(وَ مَنْ يَشْفَعْ شَفاعَةً سَيِّئَةً يَكُنْ لَهُ كِفْلٌ مِنْها): و كسى كه شفاعتى ناپسند كند، براى او گناهى از آن است.

معناى شفاعت‌

1- كلبى و ابن عباس گويند: مقصود اصلاح ميان دو نفر است و هر كس ميان دو نفر اصلاح بدهد، از اينكار پاداش مى‌برد و اگر كسى ميان دو نفر سخن چينى كند، از اينكار گناه مى‌برد.

2- مجاهد و حسن گويند: شفاعت نيكو و شفاعت ناپسند، وساطت‌هايى است كه مردم براى يكديگر انجام مى‌دهند. گويند: هر چه كه وساطت در باره آن از نظر دين جايز باشد، شفاعت نيكو و هر چه از نظر دين، شفاعت و وساطت در باره آن جايز نباشد، شفاعت ناپسند خواهد بود و اضافه مى‌كنند كه: اگر كسى شفاعت نيكو كند، اجر مى‌برد اگر چه شفاعتش پذيرفته نشود زيرا خداوند فرموده است:(وَ مَنْ يَشْفَعْ ...) و نفرموده است: «و من يشفع ...» (كسى كه شفاعتش قبول شود ...) مؤيد آن، اين دو حديث است: 1-

«اشفعوا تؤجروا»

يعنى: شفاعت كنيد تا پاداش بگيريد.

2-

«من حالت شفاعته دون حد من حدود اللَّه فقد ضاد اللَّه فى ملكه و من اعان على خصومة بغير علم كان فى سخط الله حتى ينزع»

يعنى: كسى كه شفاعتش جلو يكى از حدود الهى، حايل شود، با خداوند در سلطنتش مخالفت كرده است و كسى كه بدون علم بر نزاعى كمك كند، در غضب خداست تا وقتى كه از اينكار جدا شود.

3- ابو جبايى گويد: شفاعت نيكو دعاى خير براى مردم مؤمن و شفاعت ناپسند دعاى بد در باره ايشان است. وى اضافه مى‌كند كه: يهوديان در باره مردم مؤمن دعاى بد مى‌كردند و خداوند ايشان را از اين كار، ترسانيد.

4- برخى گويند: شفاعت در اينجا اين است كه انسان در جهاد با دشمن، جفت و پشتيبان رفيق خود گردد، از اين شفاعت، بهره دنيويش غنيمت و پيروزى اخرويش‌