كنيد.

(هَنِيئاً مَرِيئاً.)

«هنيئى» چيز پاكيزه گوارايى است كه كمبودى ندارد.

«مري‌ء» چيزى است كه از لحاظ هضم و نتايج بحدى بى‌ضرر و بحال انسان مفيد باشد.

در كتاب عياشى از امير المؤمنين نقل شده است كه: «مردى خدمت آن بزرگوار عرض كرد كه بدرد شكم مبتلاست. فرمود: زن دارى؟ عرض كرد: آرى. فرمود، از او بخواه كه با طيب خاطر چيزى بتو ببخشد. سپس با آن چيز مقدارى عسل خريدارى كن و با آب باران مخلوط كن و بنوش. چه از خداوند شنيده‌ام كه:(وَ نَزَّلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً مُبارَكاً) (سوره ق 9) يعنى از آسمان آبى مبارك نازل كرديم و نيز فرموده است:(يَخْرُجُ مِنْ بُطُونِها شَرابٌ مُخْتَلِفٌ أَلْوانُهُ فِيهِ شِفاءٌ لِلنَّاسِ) (سوره نحل 69) يعنى از شكم زنبور عسل نوشابه‌اى برنگهاى مختلف خارج مى‌شود كه در آن شفاى مردم است و نيز فرموده است:(فَإِنْ طِبْنَ لَكُمْ عَنْ شَيْ‌ءٍ مِنْهُ نَفْساً فَكُلُوهُ هَنِيئاً مَرِيئاً) پس هر گاه شفا و بركت و گوارايى جمع شد، بخواست خدا شفا مى‌يابى.

آن شخص بر طبق اين دستور عمل كرد و بهبودى يافت» برخى به اين آيه بر وجوب زناشويى استدلال كرده‌اند، زيرا امر «فانكحوا» مقتضى وجوب است. لكن دلايلى داريم كه ازدواج (بخصوص اگر خطر معصيت نباشد) واجب نيست.