(جَمِيعاً) (سوره زمر 53) يعنى اى بندگان من، كه بر خويشتن اسراف كرده‌ايد، از رحمت خدا نااميد مشويد كه خداوند همه گناهان را مى‌آمرزد. پيامبر 6 اين آيه را براى ايشان فرستاد و پس از قرائت همگى اسلام آوردند و نزد پيامبر آمدند، پيامبر به وحشى فرمود: بگو كه چگونه حمزه را كشتى؟! چون ماجرا را شرح داد:

فرمود: واى بر تو، خودت را از من دور گردان و او بشام رفت و تا آخر عمر در آنجا بماند. از ابن عمر نقل شده است كه آيه فوق در باره مؤمنان نازل شده است، زيرا هنگامى كه‌(قُلْ يا عِبادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلى‌ أَنْفُسِهِمْ ...) نازل گرديد، پيامبر به منبر رفت و براى مردم قرائت كرد. مردى برخاست و در باره شرك سؤال كرد پيامبر ساكت شد تا دو بار يا سه بار سؤال كرد و پيامبر سكوت كرد، از اينرو آيه بالا:

(إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ ...) نازل گرديد، آن آيه را در سوره زمر و اين آيه را در سوره نساء قرار داد.

مطرف بن شخير از عمر بن خطاب نقل كرده است كه: ما در زمان پيامبر در باره كسى كه با گناه كبيره مى‌مرد، شهادت مى‌داديم كه اهل جهنم است تا اينكه اين آيه نازل شد و ما از اينكار خوددارى كرديم.

مقصود

خداوند كفار را از رحمت خود مايوس كرده، مى‌فرمايد:

(إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ): خداوند گناه شرك را از هيچ كس نمى‌آمرزد ولى گناهان ديگر را نسبت به كسانى كه بخواهد مى‌آمرزد.

محققين مى‌گويند: اين آيه اميدوار كننده‌ترين آيه قرآن است زيرا تمام گناهان را- بجز شرك- در مشيت آمرزش خداوند داخل ساخته و مؤمنين را ميان بيم و اميد قرار داده و آنها را ما بين فضل و عدل خدا به انتظار روا داشته است. صفت مؤمن همين است كه همواره ميان بيم و اميد و عدل و فضل خداوند قرار داشته باشد. امام صادق (ع) فرمود:

«اگر بيم و اميد مؤمن، سنجيده شوند، متعادل خواهند بود.» و مؤيد آن قول خداوند متعال است:(وَ مَنْ يَقْنَطُ مِنْ رَحْمَةِ رَبِّهِ إِلَّا الضَّالُّونَ‌) و( فَلا)