(وَ طَعْناً فِي الدِّينِ‌): و در دين طعنه مى‌زدند و سخنان زشت مى‌گفتند.

(وَ لَوْ أَنَّهُمْ قالُوا سَمِعْنا وَ أَطَعْنا وَ اسْمَعْ وَ انْظُرْنا لَكانَ خَيْراً لَهُمْ‌): اگر مى‌گفتند سخن ترا شنيديم و امر تو را اطاعت كرديم و آنچه را آورده‌اى پذيرفتم و از ما بشنو و ما را مهلت ده تا بفهميم سخن ترا، براى ايشان چه در دنيا و چه در آخرت، مفيدتر و از طعنه زدن بدين و كفر، براى ايشان بصواب نزديكتر بود.

(وَ لكِنْ لَعَنَهُمُ اللَّهُ بِكُفْرِهِمْ‌): ولى خداوند ايشان را بواسطه كفرشان از رحمت و پاداش خود دور و محروم ساخته است. بعد از آن از حال ايشان در آينده خبر مى‌دهد و مى‌گويد:

(فَلا يُؤْمِنُونَ إِلَّا قَلِيلًا): تنها كمى از آنان ايمان مى‌آورند. اين پيشگويى خداوند تحقق پيدا كرد و تنها عبد اللَّه بن سلام و يارانش كه عده كمى بودند، ايمان آوردند.

گفته مى‌شود: منظور اين است كه ايمانى اندك، باندازه اينكه جان و مالشان حفظ شود، مى‌پذيرند و از اخلاص قلبى بى‌بهره‌اند.

ممكن است منظور اين باشد كه: آنان فقط بكمى از آنچه بايد بآن ايمان آورند، ايمان مى‌آورند

.