(وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ‌): (خداوند ستمكاران را دوست ندارد) يعنى بآنها ثوابى نخواهد داد و رحم و لطف بايشان نخواهد كرد.

اين آيه دليل است بر رد قائل به احباط (احباط يعنى گناه ثواب و پاداش اعمال خوب را از بين ميبرد و لازمه‌اش اينست كه آنچه كه اضافه بماند جزا داده شود) و آيه ميگويد همه پاداشهايشان بطور كامل داده خواهد شد و اين منافى با احباط است.

(ذلِكَ‌): (اين) اشاره باخبار از زكريا و يحيى و غيرهم.

(نَتْلُوهُ عَلَيْكَ‌): (بر تو ميخوانيم). گفته‌اند يعنى بجبرئيل امر ميكنيم كه آن را بر تو بخواند (از جبايى).

(مِنَ الْآياتِ‌): (يعنى از جمله آيات) و حجتهايى است كه دلالت بر صدق نبوت تو ميكند زيرا بمردم خبر ميدهى از چيزهايى كه جز خوانندگان كتاب يا معلمان و دانش- پژوهان از آنها خبر ندارند و تو هيچكدام از ايندو نيستى پس از طريق ديگر كه وحى الهى است خبردار شده‌اى.

(وَ الذِّكْرِ الْحَكِيمِ‌): (و پند حكيمانه) يعنى قرآن محكم و آن را بحكيم توصيف نموده و به (حكم) وصف نياورده زيرا با حكمتهايى كه در بردارد كأنه بحكمت سخن مى‌گويد چنان كه بدلالت، دليل گويند بواسطه بيانى كه در آن است كه گويا نطق به بيان و برهان مينمايد. گرچه دليل در حقيقت دالّ است.