بيان آيه 41

لغت:

رمز: بلب اشاره و گاهى در اشاره بچشم و ابرو و دست هم بكار رود ولى اغلب در همان معنى اول بكار رود. جوبه گويد:

كان تكلم الأبطال رمزاً: كه رمز را براى اشاره بلب بكار برده.

2- عشى: از ظهر تا غروب.

عشاء: از غروب خورشيد تا گذشت قسمت اول شب.

عشاء: غذاى سر شب.

عشا (مقصور با الف كوتاه) ضعف چشم و در اصل بمعنى تاريكى است.

ابكار: از طلوع فجر تا ظهر و اصل آن بمعنى تعجيل در كار است.

تفسير:

سپس زكريا از خداوند درخواست كرد كه براى وقت حمل زن نشانه‌اى بوى دهد تا بيشتر او را سپاس گويد و عبادت كند و يا زودتر خوشدل شود.

(قالَ رَبِّ اجْعَلْ لِي آيَةً): خدايا برايم نشانه‌اى قرار ده يعنى علامتى براى وقت حمل زن. خداوند فرمود آن علامت باز ايستادن زبان توست (بى آنكه آفتى پيدا كند):

(قالَ آيَتُكَ‌)- يعنى خدا گفت نشانه تو، يا جبرئيل گفت.

(أَلَّا تُكَلِّمَ النَّاسَ ثَلاثَةَ أَيَّامٍ إِلَّا رَمْزاً)- و درباره اين رمز چند قولست:

1- مطلق اشاره (از قتاده) 2- حركت لبها.

3- روزه سه روز چون مردم در آن وقت وقتى روزه داشتند سخن نمى‌گفتند (از عطا).