(وَ مَنِ اتَّبَعَنِ‌): يعنى مسلمانانى كه بوسيله من هدايت يافته‌اند اسلام آورده‌اند چنان كه من اسلام آورده‌ام.

(وَ قُلْ‌): (اى محمد) بگو.

(لِلَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ‌): يعنى يهود و نصارى.

(وَ الْأُمِّيِّينَ‌): و اميان يعنى كسانى كه كتاب ندارند- از ابن عباس و غيره كه مشركين عرب هستند و تفسير امى و اشتقاق آن در آيه‌(وَ مِنْهُمْ أُمِّيُّونَ) گذشت.

(أَ أَسْلَمْتُمْ‌): آيا خالص شده‌ايد چنان كه من شده‌ام. لفظ استفهام است ولى بمعنى تهديد است و متضمن معنى امر است و معنى چنين است: «اسلام آوريد كه خداوند موانع را برطرف كرده و راهها را روشن ساخته» و نظير اين است قول خداوند:(فَهَلْ أَنْتُمْ مُنْتَهُونَ) (آيا باز داشته نميشويد) يعنى خود را باز داريد (از گناه).

(فَإِنْ أَسْلَمُوا فَقَدِ اهْتَدَوْا): يعنى براه حق هدايت شده‌اند.

(وَ إِنْ تَوَلَّوْا) (و اگر پشت كردند): يعنى كافر شدند و اسلام را نپذيرفتند و از آن اعراض كردند.

(فَإِنَّما عَلَيْكَ الْبَلاغُ‌): يعنى فقط بر تست كه تبليغ كنى و حجت و دليل برايشان اقامه نمايى و بر تو نيست كه آنها را از اعراض كردن بازدارى.

(وَ اللَّهُ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ): (خدا بصير به بندگان است) در اينجا مراد اينست كه:

هيچ مقدار از اعمال ايشان از علم حق فوت نخواهد شد بلكه آنها را بر همه اعمال پاداش خواهد داد زيرا خداوند بر ايشان و باطن ايشان بصير يعنى عالم است و هيچ امرى مخفى بر او پنهان نيست.

و گفته‌اند مراد اينست كه: بر تبليغ تو و ايمان و كفر ايشان عالم است.