بيان آيه 20

قرائت:

عاصم و حمزه و كسايى (ياء) در من اتبعنى را حذف كرده و بكسره نون كه دال بر ياء است كفايت نموده‌اند و ديگران حذف نكرده‌اند.

تفسير:

چون خداوند ذكر ايمان و اسلام را قبلا فرمود به نبى خود خطاب كرد كه:

(فَإِنْ حَاجُّوكَ‌): يعنى اگر نصارا با تو مخاصمه كردند (ايشان وفد نجران بودند.)( فَقُلْ‌): بگو (اى محمد).

(أَسْلَمْتُ وَجْهِيَ لِلَّهِ‌): درباره مقصود از اين قسمت چند وجه گفته شده:

1- در امر خدا و اخلاص در توحيد و پرستش او بيكتايى منقاد و مطيع شده‌ام و دليل حجتى كه در اين جاست اينست كه خداوند آنها را بخالقيت حق كه خود اقرار دارند ملزم ساخته كه امر او را متابعت كنند و جز او را نپرستند.

2- مراد اينست كه از هر معبودى جز خدا اعتراض نمودم و قصد خود را براى عبادت او خالص گردانيدم. در اين مطلب اصلى را ذكر كرده كه همه مكلفين الزام دارند كه بآن اقرار كنند زيرا در عمل بچيزهاى لازم در دين كه طريق نجات از جهنم به بهشت است تبعيض نميتواند باشد و معنى وجه در اينجا نفس و خود است و اسلام را اضافه بوجه كرده زيرا وجه انسان (چهره) اشرف اعضاى اوست زيرا همه حواس در آنست و نشانه اندوه و نشاط در او ظاهر ميشود. و كسى كه وجه خود را تسليم كند همه وجود خود را تسليم كرده است. و بهمين معنى است‌(كُلُّ شَيْ‌ءٍ هالِكٌ إِلَّا وَجْهَهُ) (هر چيز جز وجه او هلاك خواهد شد.)