از خدا منتفى است.

(رَبَّنا إِنَّكَ مَنْ تُدْخِلِ النَّارَ فَقَدْ أَخْزَيْتَهُ‌): در معنى اين جمله وجوهى است:

1- يعنى خدايا هر كه را بآتش افكنى او را رسوا و خوار كرده‌اى- از ماده خزى.

2- يعنى او را هلاك كرده‌اى.

3- يعنى او را در جايى و مقامى قرار داده‌اى كه از آن شرمگين است و در اين صورت از خزايت مشتق است كه بمعنى استحياء است.

اهل تأويل در مقصود از اين آيه اختلاف كرده و چند قول گفته‌اند:

1- از انس بن مالك و قتاده نقل شده كه خوار كردن آنان ابدى قرار دادن ايشانست در دوزخ پس آيه اختصاص به مخلدين در دوزخ دارد.

2- جابر گويد: خزى داخلشدن در دوزخ است و اين قول قويتر است زيرا خزى يعنى اهانت به خوار شونده و رسوا كردن اوست و آن كس را كه خداوند عقاب كند رسوا كرده و اين مطلب با عقيده ما كه عفو گنهكاران را جايز مى‌دانيم منافات ندارد زيرا آن كس كه خزى را همان دخول در دوزخ مى‌داند درباره كسى كه به دوزخ برود و پس از اتمام مجازاتش از آن بدر آيد خزى قائل نيست و اين را درباره او خزى نمى‌داند.

و اما بقول كسى كه خزى را از خزايت بمعنى شرم كردن مى‌داند خزى و خوار ساختن مؤمن باينست كه موجبات حيا و شرمندگى او را فراهم آرد و خزى كافر مخلد كردن اوست در دوزخ.

(وَ ما لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنْصارٍ): هيچكس نتواند كه ظالمان را با قهر و نيرو از عذاب نجات دهد زيرا نصرت اينست كه شخص منصور را با قهر و نيرو كمك كند پس اين آيه با شفاعت پيغمبر و ائمه از مذنبين منافات ندارد زيرا شفاعت از راه خضوع و تضرع بسوى خداست و از نصرت نيست.

بخارى در صحيح از انس بن مالك از پيغمبر 6 روايت كرده كه: در قيامت حضرتش بمردمى گناهكار برخورد ميكند و از آنها شفاعت مينمايد و آنان بشفاعت وى‌