بيان آيه 183- 184

لغت:

قربان: مصدر است بر وزن عدوان و گاهى اسم است مثل برهان و سلطان.

قربان: هر خوبى كه بنده بوسيله آن بخداوند تقرب يابد.

زبر جمع زبور: هر كتابى كه در آن حكمت باشد.

زبرت الكتاب: نوشتم كتاب را.

زبره: جاى انبوه موى بر شانه شير.

زبر: عقل.

و اينكه كتاب و زبر هر دو را ذكر كرده با اينكه معناى هر دو يكيست از اينروست كه ريشه آن دو با هم فرق دارد.

چون كتاب به چيزى گويند كه حروف و كلماتى بهم پيوسته و ضميمه شده و تشكيل آن را داده ولى زبور از اينرو بكتاب اطلاق كنند كه آدمى را از خلاف حق منع ميكند و كتاب داوود از اينرو زبور گفته شده كه در آن سخنان پند آميز و باز دارنده از بديها بسيار است.

شأن نزول:

گفته‌اند اين آيه درباره جمعى از يهود است كه از آنهاست كعب بن اشراف و وهب ابن يهودا و فنحاص بن عازورا كه گفتند اى محمد خداوند در تورات با ما عهد كرده كه ايمان نياوريم مگر بكسى كه براى ما قربانى‌اى آرد كه آتش آن را بسوزاند اگر راستى پيامبرى چنين چيزى بياور تا بتو ايمان آوريم لذا خداوند اين آيه را فرستاد. (از كلبى) و گفته‌اند خداوند بنى اسرائيل را در تورات امر كرد هر كه را گويد پيامبرم تصديق نكنيد تا قربانى آرد كه آتش آن را بخورد و بسوزد مگر عيسى و محمد كه بدون قربانى‌