[سوره آل‌عمران (3): آيات 159 تا 160]

(فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَ اسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَ شاوِرْهُمْ فِي الْأَمْرِ فَإِذا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ (159) إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلا غالِبَ لَكُمْ وَ إِنْ يَخْذُلْكُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُكُمْ مِنْ بَعْدِهِ وَ عَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ (160))

[1]

ترجمه:

بلطف و مرحمت خداوندى برايشان نرم و خوشخو شدى و اگر جفا پيشه و سنگدل بودى و در گفتار خشونت ميكردى از اطراف تو پراكنده مى‌شدند. پس از ايشان در گذر و براى ايشان استغفار كن و در كار (جنگ) با آنها مشورت نما. پس وقتى كه عزم كردى و تصميم گرفتى بر خدا توكل كن خداوند توكل كنندگان را دوست ميدارد.

اگر خداوند شما را يارى كند هيچكس بر شما پيروز نگردد و اگر خداوند شما را بخود واگذارد و كمك خود از شما باز گيرد كيست كه پس از خذلان خدا يارى نمايد پس مؤمنان بايد بپروردگار توكل كنند.

[1] سوره آل عمران آيه 159 و 160 جزء 4 سوره 3