بيان آيه 159

لغت:

فظ غليظ: جفا پيشه. سنگدل (فظّ يفظّ فظاظة) (فظّ اسم فاعل).

2- فظاطه: خشونت در كلام.

3- افتظاظ: آشاميدن آب ناگوار و گس چون بر طبع سخت و خشن است.

4- اصل فظاظت: جفاست و فظ آب ناگوار و گس.

5- فض (با ضاد) پراكنده كردن شيئى.

6- انفضاض: تفرق.

7- مشورت و بقولى مشورت بضم واو: اسم است و فعل آن (شاور يشاور مشاوره و شوار).

حسن الشورة و الصورة: نيكو هيئت و نيكو لباس.

مشورت: ضميمه و محكم كردن رأى خود با رأى ديگرى.

8- نثرت الدابه: چهار پا را امتحان كردم و راه رفتن و هيأت او را ديدم، او را شناختم.

9- و نثرت العسل: عسل را از كندو برداشتم و عسل مشور يا مشار است.

10- عزمت عليك: اقسمت عليك. يعنى بتو قسم خوردم (از ابن دريد) توكل:

اظهار عجز و اعتماد به ديگرى.

توكل بر خدا و گزارى كارها باو اطمينان بحسن و تدبير او واصل آن از اتكال است بمعنى اكتفاء در كارى كه مورد احتياج است بكسى كه كار باو مستند است.

و وكالت از همين است زيرا وكالت قرار بستن بر كفايت در نيابت ديگرى است از خود يعنى كار خود را بديگرى سپردن كه امور تو را انجام دهد و بعهده گرفته كفايت نمايد.