انس بن مالك گويد: در روز احد على (ع) را نزد پيغمبر 6 آوردند كه شصت و چند زخم شمشير و نيزه به پيكر مقدسش رسيده بود.

پيغمبر دست مبارك بر زخمهاى وى بماليد و دستماليدن همان و شفا يافتن باذن خدا همان چنان كه گويى از اول زخمى نبود.

از ابن عباس است كه در روز احد ابو سفيان بكوه بالا رفت. پيغمبر عرضه داشت خداوندا ابو سفيان را نرسد كه بر ما بلندى يابد ابو سفيان ساعتى درنگ كرد و فرياد بر آورد كه: اين روز تقاص آن روز (يعنى رنج و كشته شدگان و جراحات امروز شما تقاص و در برابر جراحات و مقتولين روز بدر ما) همانا روزگار همواره در گردش و دگرگونى است (و هر روزى بكام كسى است) و جنگ يك روز بنفع ماست و ديگر روز بزيان ما.

پيغمبر 6 باصحاب فرمود پاسخش گوييد اصحاب فرياد بر آوردند كه مقتولين شما و ما يكسان نيستند كه كشته شدگان شما در دوزخند و از ما شهيد و اهل بهشتند.

ابى سفيان فرياد بر آورد كه (و لنا عزى و لا عزى لكم) يعنى ما عزى داريم و شما را عزّايى‌[1] نيست.

پيامبر فرياد بر آورد كه: اللَّه مولانا و لا مولى لكم، يعنى خدا مولاى ماست و شما را مولايى نيست.

ابو سفيان گفت: اعل هبل (هبل‌[2] بلند است و بزرگ) پيغمبر فرمود: اللَّه اعلى و اجل (خدا بلندتر و بزرگتر است).

(وَ تِلْكَ الْأَيَّامُ نُداوِلُها بَيْنَ النَّاسِ‌)- يعنى ما روزگار را گاهى بكام و نفع مردم ميچرخانيم و گاه ديگر بضررشان (از حسن و قتاده و ربيع و سدى و ابن اسحاق) و همانا خداوند روزگار را بين مسلمانان و كفار بگردش ميآورد گاه بكاستن رنج از مسلمين و گاه بافزودن رنج بر ايشان و البته نه با پيروزى كفار عليه ايشان زيرا پيروزى علامت محبت داشتن است و خداوند بكفار هرگز محبتى ندارد و خداوند براى دنيا دگرگونى‌

[1] عزا نام بت بزرگ قريش كه در خانه كعبه نصب شده بود.

[2] هبل- نيز بت بزرگ عرب در خانه كعبه.