از اطاعت و خوددارى از گناه و گفته‌اند مراد از عهد آنچه است كه عقل بر آن دلالت و امر ميكند يعنى منع از باطل و انقياد حق.

(أُولئِكَ لا خَلاقَ لَهُمْ‌)- (آنهايند كه نصيبى از نعمتهاى آخرت ندارند)( وَ لا يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ‌)- در اينجا دو قول است:

1- خداوند هنگام حساب ايشان بچيزى كه موجب خوشحالى آنها باشد سخن نميگويد بلكه بآنچه موجب ناراحتى و بدى حال آنهاست حرف ميزند (از جبايى).

2- اصلا با آنها حرف نميزند و حساب آنان با كلام ملائكه است و خدا ملائكه را امر ميكند كه آنها را ذليل و خوار بدارند.

(وَ لا يَنْظُرُ إِلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ)- (يعنى بر آنها عطوفت و ترحم نميآورد) و اين كلام مثل اينست كه كسى بديگرى گويد بمن نظرى كن يعنى رحمت كن.

در اين كلام دلالت است كه نظر وقتى با الى متعدى شود معنى ديدن را نميدهد زيرا قطعاً و بلا خلاف در اينجا نميتوان گفت كه خدا آنها را نمى‌بيند.

(وَ لا يُزَكِّيهِمْ‌) (آنها را پاك نخواهد كرد) و يا اينكه آنها را بجاى پاكان نخواهد نهاد (از جبايى) و گفته‌اند: يعنى آنها را از چرك و وبال گناهان با آمرزش پاك نخواهد كرد بلكه عقابشان خواهد نمود. و نيز گفته‌اند يعنى درباره آنها حكم پاكان روا نخواهد نمود بلكه آنها را محكوم بكفر و فجور خواهد كرد (از قاضى)( وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ‌) (يعنى عذابى درد آور). در تفسير كلينى از ابن مسعود است كه از پيغمبر اكرم 6 شنيدم كه ميفرمايد:

هر كه قسم دروغ خورد كه بوسيله آن مال برادر مسلمانش را بخورد خداوند را با خشم و غضب ملاقات خواهد كرد و اين آيه را خواند.

و مسلم بن حجاج در صحيح باسناد خودش از طرق مختلفى از ابى ذر غفارى نقل كرده از نبى اكرم 6 كه فرمود: سه كسند كه خداوند در قيامت با آنها سخن نگويد و هرگز بايشان نظر ننمايد و آنان را پاكيزه نگرداند و براى آنها عذابى اليم خواهد بود: اول آدم منت گزارى كه چيزى بكسى ندهد مگر با منت- دوم- كسى كه متاع‌