1- ستمگران و جباران پس از آنكه بر بنى اسرائيل غلبه يافته و قسمت بيشتر شهر و ديار آنان را گرفتند و فرزندانشان را اسير و خود آنها را ذليل نمودند به سبب اينكه آنان عهد و پيمان خدا را فراموش كرده بودند و گناهان در ميان آنها زياد شده بود و پيامبرى نداشتند پس خداوند «اشمويل» پيامبر را براى آنان فرستاد، آنان باو گفتند اگر راست مى‌گويى براى ما پادشاهى برانگيز تا در راه خدا بجنگيم و اين نشانه نبوت و پيامبرى تو است (ربيع و كلبى) 2- آنان ميخواستند با «عمالقه» جنگ كنند پس درخواست پادشاهى، كردند كه امير آنان شود و در سايه قدرت او كليه آنان متحد و حالشان منظم گردد و در جنگ با دشمن پيروز شوند (سدى) 3- خداوند «اشموئيل» پيامبر را براى اينان فرستاد و چهل سال به بهترين صورت گذراندند تا مسئله جالوت و عمالقه پيش آمد و اينان به اشموئيل گفتند كه براى ما پادشاهى برگزين ... (وهب) ابو عبد اللَّه ميگويد «ملك» در اين زمان به كسى ميگفتند كه لشگر را مى‌برد (باصطلاح امير لشكر) و پيامبر، كارش را برپا مى‌داشت و از طرف خدا و بوسيله وحى او را آگاه مى‌ساخت (از جريان و عواقب كارها).

(قالَ هَلْ عَسَيْتُمْ إِنْ كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِتالُ) پيامبر در مقابل درخواست آنان گفت اگر جنگ بر شما واجب و فرض شود شايد(أَلَّا تُقاتِلُوا) جنگ نكنيد و بآنچه هم اكنون مى‌گوييد وفا ننمائيد. منظور پيامبر از اين بيان، بدست آوردن در فهميدن مقدار علاقه و حرص آنان به جنگ بود و نيز اين خود بمنزله گرفتن عهد و پيمان از آنان بود و معناى «عسيتم» «قاربتم» نزديك شديد و معناى «عسيت ان افعل كذا» اينست كه نزديك شدم بآن كار.

(قالُوا وَ ما لَنا أَلَّا نُقاتِلَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ) اين جمعيت گفتند چيست براى ما در جنگ نكردن (يعنى چه علت دارد كه جنگ نكنيم).

بعضى كلمه «ما» را بمعناى «نفى» گرفته و چنين معنا ميكنند «و نيست براى ما