(وَ هَبْ لَنا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً) و چون با لطف تو ثبات و پايدارى بر ايمان وجود پيدا مى‌كند لطف خويش را بما عنايت فرما تا در ايمان، ثابت و استوار باشيم و همانطورى كه اصل ايمان بدون لطف خداوند نميشود ثابت بودن آن هم بدون لطف پروردگار نخواهد بود و بعضى گفته‌اند: منظور اين است كه خدايا بما نعمت عنايت كن.

(إِنَّكَ أَنْتَ الْوَهَّابُ) بطور مسلم تو عطا كننده نعمتى كه خداونديت ايجاب مى‌كند كه بخشش و عنايت نمايى.

(رَبَّنا إِنَّكَ جامِعُ النَّاسِ لِيَوْمٍ لا رَيْبَ فِيهِ) آنان مى‌گويند اى سيد و خالق ما تو مردم را در روزى كه ترديدى در آن نيست براى پاداش دادن جمع مى‌نمايى و اين جمله ضمناً اقرار به مبعوث شدن است.

(إِنَّ اللَّهَ لا يُخْلِفُ الْمِيعادَ) (بطور مسلم خداوند نسبت به وعده‌هاى خود تخلف نمى‌كند).

بعضى اين جمله را دنباله درخواستهاى راسخان در علم مى‌دانند يعنى خدايا ما را بيامرز چه تو از وعده‌هاى خود تخلف نمى‌كنى.

ولى برخى مانند جبائى گويند: اين جمله مستقل است خداوند خبر ميدهد كه او از وعده‌هاى خود تخلف نمى‌كند.