بيان كرده است در مورد نوشتن آن سند امتناع نمايد. و بعضى گفته‌اند: منظور اين است كه يعنى چون خداوند بر او تفضل كرده و نعمت نوشتن را باو داده است نبايد از نوشتن آن سند خوددارى كند و در اين كه آيا نوشتن بر كسى لازم است يا نه اقوالى گفته شده است:

1- بعضى گفته‌اند: مانند جهاد واجب كفايى است (شعبى و جمعى از مفسرين و رمانى و جبائى نيز همين قول را اختيار كرده‌اند) و جبائى ميگويد جايز است كه نويسنده و گواه در مقابل نوشتن خود اجرت بگيرند و شيخ ابو جعفر طوسى مى‌گويد نزد ما (شيعه) جايز نيست كه اجرت بگيرند و پول سندى كه در آن نوشته مى‌شود بعهده طلبكار است و از آنجا كه حق و مال از اوست بايد سند هم در دست او باشد.

2- بر كاتب لازم است در صورتى كه فراغت داشته باشد آن را بنويسد. (سدى) 3- اگر كسى از او درخواست كند واجب است كه بنويسد. (مجاهد- عطا) 4- در صورتى كه نويسنده منحصر باو باشد كه اگر ننويسد به طلبكار ضرر وارد مى‌شود واجب است كه بنويسد ولى اگر ديگرى وجود داشته باشد و بنوشتن آن همت گمارد بر او لازم نيست كه بنويسد. (حسن) 5- نوشتن واجب بوده ولى بجمله‌(وَ لا يُضَارَّ كاتِبٌ وَ لا شَهِيدٌ) نسخ گشت. (ضحاك) «فليكتب» اين دستور بنويسنده است كه بايد سند را مطابق دستورش بنويسد و از آنجا كه در زمان رسول اكرم 6 نويسنده كم بود از اين رو براى تأكيد با لفظ امر آن را بيان كرده است زيرا وقتى كه امر بچيزى نمود و از ترك آن نهى كرد بيشتر اهميت فعل آن را ميرساند تا اين كه يكى از امر يا نهى را بيان نمايد.

سپس خداوند دستور امضاء را براى نويسنده بيان كرده ميفرمايد(وَ لْيُمْلِلِ الَّذِي عَلَيْهِ الْحَقُّ) يعنى مديون بايد با زبان خويش بدين اقرار نمايد سپس بنويسد كسى كه بدهكار است در مورد امضاء از خدا بترسد(وَ لا يَبْخَسْ مِنْهُ شَيْئاً) و نبايد كه در وقت امضاء و اقرار چيزى را از اوصاف و مقدار كم نمايد. سپس خداوند حكم كسى را كه توانايى املاء و امضاء ندارد بيان مى‌كند(فَإِنْ كانَ الَّذِي عَلَيْهِ الْحَقُّ سَفِيهاً) و چنانچه‌