(آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ) اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد بترسيد از خدا در كار ربا و در همه چيزهايى كه شما را از آن نهى نموده است.(وَ ذَرُوا ما بَقِيَ مِنَ الرِّبا) يعنى و آنچه از ربا باقيمانده رها كنيد و آن را نگيريد و فقط اكتفاء كنيد به گرفتن اصل سرمايه.

(إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ) يعنى هر كه مؤمن باشد اينست حكم و دستور او و كسى كه مؤمن نباشد او در حال جنگ با خدا است. بعضى گفته‌اند يعنى اگر تصديق كنيد حرمت ربا و مفسده‌هايى را كه ربا در بردارد و خدا ميداند.

(فَإِنْ لَمْ تَفْعَلُوا) و اگر امر و فرمان خدا را نمى‌پذيريد و بدان گردن نمى‌نهيد و از باقيمانده ربا دست برنمى‌داريد.

(فَأْذَنُوا بِحَرْبٍ مِنَ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ) پس يقين كنيد و بدانيد كه جنگ با خدا و پيامبر است يعنى بدانيد كه شما چون مخالفت دستور خدا و رسول را كرده‌ايد در دنيا مستحق كشتن و در آخرت سزاوار آتش خواهيد بود و بعضى از (قراء) كلمه (فأذنوا) را به مد همزه و كسر (ذا) خوانده‌اند و بنا بر اين قرائت بمعناى (فاعلموا) است كه بمعناى امر مى‌باشد يعنى هر كه از ربا گرفتن دست بردار نيست او را به دشمنى با خدا و رسول اعلام داريد و اين آيه، بيان كننده و حاكى از بزرگى گناه رباست و بعضى گفته‌اند كسى كه با ربا معامله مى‌كند امام، او را توبه مى‌دهد اگر توبه كرد رها مى‌شود و گرنه بايد او را بكشند و امام صادق (ع) فرمود: هر كس ربا مى‌خورد نخست بعد از روشن شدن، او را تأديب مى‌كنند اگر باز ربا خورد دفعه دوم هم او را ادب مى‌كنند و چنان كه پس از آن ربا گرفت او را مى‌كشند.(وَ إِنْ تُبْتُمْ فَلَكُمْ رُؤُسُ أَمْوالِكُمْ) و اگر از اين كه معتقد به حليت ربا بوديد توبه كرده و اقرار به حرمت آن نموديد اصل مال شما بدون زيان از آن شما است‌(لا تَظْلِمُونَ وَ لا تُظْلَمُونَ) بگرفتن اصل مال نه بكسى ستم كرده‌ايد نه به كم نمودن از اصل مال به شما ستم شده است.