گفتند(قالَ لَبِثْتُ يَوْماً أَوْ بَعْضَ يَوْمٍ) (گفت يك روز يا بعضى از روز بودم) چون خداوند او را در آغاز و ابتداء روز ميراند و پس از صد سال در آخر روز زنده‌اش كرد لذا در پاسخ سؤال او گفت يك روز بودم ولى در همين اثناء او ديد هنوز كمى از روز مانده و خورشيد هنوز غروب نكرده است لذا گفت يا مقدارى از روز.

(بَلْ لَبِثْتَ مِائَةَ عامٍ) بلكه در همين جا صد سال ماندى.

(فَانْظُرْ إِلى‌ طَعامِكَ وَ شَرابِكَ لَمْ يَتَسَنَّهْ) به خوراكى و آشاميدنى خود بنگر كه گذشت زمان آن را تغيير نداده و دگرگون نساخته است.

و علت اينكه ضمير مفرد آورده، اينست كه مقصود، جنس خوراكى و نوشيدنى است يعنى نگاه كن به خوراكى و نوشيدنى كه ترك كردى كه هيچ تغيير نكرده است و بعضى ضمير را به «شراب» كه اخيراً گفته شده برگردانيده‌اند.

ميگويند توشه اين مرد و آنچه همراه داشت عبارت بود از افشره، انجير و انگور كه هر سه در مدت كم تغيير پذيرند ولى ديد افشره و آب انگور شيره شده و انجير و انگور گويا كه الان چيده شده‌اند.

(وَ انْظُرْ إِلى‌ حِمارِكَ) و به الاغت نگاه كن كه چگونه اجزاء و اعضايش پراكنده و استخوانهايش پخش شده است ببين خداوند چگونه زنده‌اش ميكند و علت اينكه اين وضع را براى الاغ پيش آورد اين بود كه آن مرد بداند كه مدت طولانى و درازى او مرده بوده است.

(وَ لِنَجْعَلَكَ آيَةً لِلنَّاسِ) اينكه درخواست تو را اجابت كرديم و برايت اين وضع را پديد آورديم براى اين بود كه تو را نشانه و دليل براى مردم قرار دهيم تا مسئله زنده شدن مردگان و معاد روشن و ثابت شود.

(وَ انْظُرْ إِلَى الْعِظامِ كَيْفَ نُنْشِزُها) نگاه كن به استخوانها چگونه آنها را از جا و مكانشان بلند كرده و به جاهاى خودشان در بدن قرار ميدهيم و هر كدام را با ديگر اعضاء تركيب مى‌نمائيم.

(ثُمَّ نَكْسُوها لَحْماً) و سپس روى آن را گوشت مى‌پوشانيم.