دهكده گذشت بنگر.

ميگويند آن كسى كه از دهكده گذشت همان «عزير» بود (از قتاده و عكرمه و سدى) و همين مطلب از حضرت امام صادق 7 نقل شده است.

بعضى گويند آن مرد «ارميا» بوده است (از وهب) و نيز از حضرت باقر 7 نقل شده است. ابن اسحاق معتقد است كه «خضر» بوده است.

قريه‌اى كه از آن گذشت بعقيده «وهب و قتاده و ربيع» «بيت المقدس» و بعقيده ضحاك «ارض مقدسه» و بنظر «ابن زيد» همان دهى كه در آيه پيش گفته شد كه هزاران نفر از ترس مرگ از آن خارج شدند، مى‌باشد.

(وَ هِيَ خاوِيَةٌ عَلى‌ عُرُوشِها) و آن خالى بود و ابن عباس و ربيع و ضحاك ميگويند يعنى و آن خراب شده بود و بعضى آن را اين چنين معنا كرده‌اند كه آن ساقط شده بود.

(قالَ أَنَّى يُحْيِي هذِهِ اللَّهُ بَعْدَ مَوْتِها) يعنى چگونه خدا بار ديگر اين ده را پس از ويرانى آباد ميكند يا چگونه خدا مردم اين ده را پس از نابودى، زنده ميكند كه در اين صورت مقصود از «قريه» مردم قريه مى‌باشد مانند(وَ سْئَلِ الْقَرْيَةَ) (بپرس از اهل ده) اين شخص هر كه بود هدفش انكار و يا تعجب يا ترديد و شك نبوده بلكه او دوست ميداشت كه خداوند مرده زنده كردن را باو نشان دهد تا براى او اين مسئله بصورت شهود و يقين درآيد علاوه بر علم استدلالى كه برايش حاصل شده بود زيرا ممكن است گاهى شبهه بر علم استدلالى راه پيدا كند.

(فَأَماتَهُ اللَّهُ مِائَةَ عامٍ) خداوند او را صد سال ميراند(ثُمَّ بَعَثَهُ) سپس او را زنده كرد(قالَ كَمْ لَبِثْتَ) گفت چند سال بودى؟ در تعيين اين گوينده اقوالى است.

1- ندايى از آسمان بسوى او آمد و او شنيد.

2- پيامبرى باو اين چنين گفت 3- فرشته‌اى باو گفت 4- بعضى از پير مردان كه شاهد جريان بودند و مرگ و زنده شدن او را ديدند